Rozdział 59

Następnego dnia obudził ich blask słońca. A właściwie tylko Marka, który jednak postanowił nie wychodzić z łóżka i poczekać aż Ula obudzi się sama, co też nastąpiło już kilka minut później.

- Dzień dobry, kochanie - przywitał Ulę, gdy tylko otworzyła oczy.

- Dzień dobry - odpowiedziała, uśmiechając się słodko.

Chwilę leżeli w ciszy.

- Nie chcę stąd wyjeżdżać. Tu mi dobrze. A tam... praca, praca, praca... - powiedział Marek.

- I tak nic w tej pracy nie robisz - odpowiedziała Ula wybuchając śmiechem.

- Haha, a właśnie, że robię. Jestem prezesem.

- Temu akurat nie zaprzeczyłam, panie prezesie - Ula pocałowała go w policzek.

Nagle zaburczało jej w brzuchu. Marek wybuchnął śmiechem.

- Uups! Ktoś tu jest głodny. Tak więc... - Marek podniósł jej koszulkę nocną, która leżała obok łóżka i z uśmiechem rzekł - Dziś, kochana pani dyrektor, oddaję odzież.

- Ale śmieszne - Ula założyła koszulkę szybko, jakby bała się, że Markowi się odmieni i znowu będzie musiała chodzić po pokoju nago. - Idę do łazienki.

Po 15 minutach schodzili już na ostatnie śniadanie w tym przepięknym miejscu. Po zjedzeniu wrócili na górę, spakowali się i zjechali windą na dół. Tam zdali klucze, pożegnali recepcjonistkę i podziękowali za miłą obsługę. Ostatni raz spojrzeli na ośrodek, rozejrzeli po okolicy, chwilę powspominali swoje wieczorne spacery i z żalem ruszyli w stronę Warszawy. Po kilku godzinach jazdy wjechali do miasta, w którym nie było czasu na wyciszenie i refleksje, w którym nikt nie wiedział czym jest odpoczynek i spokój. Ciężko było znów się przestawić na taki tryb życia.

- Muszę spotkać się z Dorotą. Jutro są jej urodziny! Nie wiesz na kiedy Seba zaplanował te Mazury?

- Coś mi się obiło o uszy, że jutro wieczorem.

- Aha. To może dzisiaj... Marek... A mogłabym zaprosić do ciebie Dorotę?

- No jasne! Dlaczego mnie pytasz?

- Bo to nie moje mieszkanie. Ale mi chodzi o to, żebyśmy sobie we dwie posiedziały. Tak wiesz... babskie sprawy.

Marek spojrzał na Ulę zdumiony.

- Aha. No okej. To ja gdzieś wyskoczę z Sebą. Ale na noc mogę wrócić?

- No pewnie - odpowiedziała z uśmiechem.

- Z własnego mieszkania mnie wyganiają - mruknął Marek.

- To nie tak...

- Dobra, dobra.

Przekomarzali się tak chwilę, aż dojechali pod blok Marka.

- No już jesteśmy! To kiedy mam wam tę chatę zwolnić? - zapytał żartobliwie.

W tej chwili zadzwonił telefon. Marek odebrał.

- Halo?

- Marek?

- Tak. Coś się stało?

- Tak. Korzyński przyjechał. Chce z tobą porozmawiać. Coś o przedłużenie kontraktu... Już czeka na ciebie.

- To powiedz, że zaraz będę.

Marek szybko się rozłączył.

- Korzyński przyjechał. Muszę zaraz być w firmie.

- No to jedź.

- A widzisz? Mówiłaś, że nic nie robię... A ja tu od razu po urlopie z powrotem do pracy, a ty pogaduchy z koleżankami - zaśmiał się Marek.

- Marek...

- Oj Ulka, żartowałem przecież - powiedział jednocześnie wyciągając torby.

Zanieśli torby do mieszkania, po czym Marek rzekł:

- No to ja wychodzę. Życzę miłej zabawy.

Marek pocałował Ulkę w policzek i wyszedł z mieszkania.

Po godzinie w mieszkaniu Marka.

- No cześć Ulka, to ja, Dorota.

- Cześć. Wchodź.

Po chwili rozległ się dzwonek do drzwi. Ula otworzyła je, po czym obie weszły do salonu.

- Czekaj, czekaj, czekaj... - zawołała Ula udając się do swojego pokoju.

Po chwili wyszła ciągnąc za sobą ogromnego misia z plecaczkiem na plecach.

- Wszystkiego najlepszego w przeddzień urodzin! - zawołał z radością do przyjaciółki.

- Dzięki! - odpowiedziała Dorota, rzucając się Ulce na szyję.

- Ale czekaj, to jeszcze nie wszystko... - powiedziała Ula uśmiechając się tajemniczo.

Dorota uniosła brwi.

- A co jeszcze?

- Zajrzyj misiowi do plecaka!

Dorota odpięła zamek, zajrzała do środka i wybuchnęła śmiechem.

- Oj nieładnie... - powiedziała.

- No co? Jak się bawić to na całego, nie? - zapytała Ula z uśmiechem.

- No tak - odparła wyciągając z plecaczka misia litrową „Finlandię” - A tak w ogóle to też mam - rzekła wskazując na swoją torebkę.

- To co, zamawiamy pizzę?

- No jasne!

Po dwóch godzinach na podłodze leżał pusty karton po pizzy, a obok niego leżała pusta butelka po wódce. W tle leciała muzyka z VIVY. Dziewczyny z bardzo dobrym humorem zaczęły na głoś śpiewać piosenki.

- To ja idę do łazienki - rzekła podpita Ula.

Ruszyła chwiejnym krokiem o dziwo nie w kierunku łazienki tylko w kierunku pokoju Marka. Otworzyła drzwi, weszła i po chwili ponownie otworzyła drzwi i wyszła mówiąc:

- To, to... to nie tu.

- Przecież mówiłam ci, że to tam.

- Dorota, tam jest kuchnia - rzekła Ula.

- To gdzie ty masz toaletę? - zapytała przerażona Dorota.

- Nie wiem - powiedziała Ula idąc w stronę przyjaciółki.

Szła na tyle chwiejnie, że potknęła się o szafę, co sprawiło, że spadł z niej na podłogę niewielki kartonik.

- Co to? - zapytała Dorota.

- Nie wiem. Ale zaraz się dowiem - powiedziała podnosząc karton, po czym razem z nim podeszła do Doroty.

Otworzyły go i zobaczyły w nim zdjęcia Marka i Seby w mundurach.

- Z wojska! - rzekła Dorota.

- A to skąd? Z przepustki?! - zapytała Ula na widok zdjęcia Marka i Sebastiana wpatrujących się w pół nagą striptizerkę.

Po kilku godzinach pod blokiem Marka.

- I co? Jak myślisz? Zauważą, że się trochę wypiło?

- Nie, no co ty. Jedna flaszka na dwóch! Ja to się bardziej martwię o tę twoją udaną wymówkę. Korzyński, oszalałeś? I co ja jej teraz powiem?

- Oj stary, coś wymyślisz.

Weszli do klatki. Po dłuższej chwili byli już pod drzwiami mieszkania Marka. Otworzyli drzwi.