Rozdział 63

Siedzieli tak chwilę razem, gdy Ula zeszła na temat piosenki zadedykowanej jej przez Marka.

- Śliczna jest, ale nigdy wcześniej jej nie słyszałam. Naprawdę dziękuję ci za tę dedykację.

- Ależ proszę uprzejmie - powiedział Marek z udawaną wyniosłością, po czym wybuchnął śmiechem. - Cieszę się, że ci się podobała.

- Tak, ale...

- Ale? Coś nie tak?

- No bo chodzi o to... To znaczy ja... - Ula nie wiedziała jaj zadać nurtujące ją pytanie.

Marek zrobił pytającą minę.

- No?

- Prosiłeś, żebym wsłuchała się w słowa, że one wszystkie są o nas...

- No tak.

- I właśnie w tym tkwi problem... Jeden wers dał mi trochę do myślenia. Nie pamiętam go dokładnie, ale tam było coś... coś, że... trzymam mą żonę, czy jakoś tak... a skoro wszystkie słowa są o nas, to to nie...

- „Że trzymam w moich ramionach mą przyszłą żonę” - zacytował lekko zdenerwowany Marek. - Wiedziałem, że zwrócisz na to uwagę. No więc, Ula... - Marek wstał z murku, na którym razem siedzieli, pogrzebał chwilę w kieszeni, uklęknął przed zszokowaną dziewczyną wyciągając w jej kierunku otwarte czerwone pudełeczko ze złotym pierścionkiem w środku i zapytał najprościej jak potrafił. - Urszulo Cieplak, czy zgodzisz się zostać moją żoną?

Uli opadła szczęka. Wszystkiego mogła się po nim spodziewać, ale nie tego! Ona - biedna dziewczyna z Rysiowa, on - bogaty mężczyzna z „dobrego domu”. Czy to mogło się udać? Marek patrzył na Ulę pytającym wzrokiem pełnym napięcia. „Zgódź się, nie rób mi tego, zgódź się!” - błagał w myślach. Natomiast Ula, jak to Ula, się popłakała.

- Marek, wstań - powiedziała również wstając.

„Jestem przegrany, nie zgodzi się, może to za wcześnie...” - myślał przerażony Marek wstając.

- Czy jesteś tego pewien? - zapytała ze łzami w oczach.

- Teraz to nie jestem niczego pewien.

- Ale nie jesteś pewien odpowiedzi czy tej decyzji?

- Odpowiedzi.

Nastała chwila ciszy. Nagle poruszyło się coś w krzakach.

- Co to? - zapytała Ula z przerażeniem.

- Ten to zawsze wie jak rozładować napięcie - mruknął, po czym zawołał w kierunku krzaków. - Tomek, wyłaź z tych krzaków!

Ula wybuchnęła śmiechem. Natomiast speszony chłopak wyszedł zza zarośli i podszedł do nich.

- Tomek jestem - rzekł do Uli. - Jakoś nie miałem okazji się przedstawić.

- A teraz to niby idealna okazja? - zapytał rozeźlony Marek.

Ula płakała, lecz tym razem ze śmiechu.

- Ula - przedstawiła się, próbując powstrzymać śmiech. - A przyjdziesz na nasze wesele?

- Tak - odpowiedział Tomek bez wahania.

Do Marka dopiero po chwili dotarło co powiedziała.

- Więc się zgadzasz? - zapytał z niedowierzaniem.

- No idioto, nie słyszałeś? Tak! - powiedział Tomek.

Ula uśmiechem potwierdziła jego słowa. Marek rzucił się jej ze szczęścia na szyję. Po chwili się opanował, odchrząknął, założył Uli na palec pierścionek i ją pocałował.

- To ja was zostawię samych. Czekam na zaproszenie na ślub.

- Na pewno dostaniesz - rzekł z uśmiechem Marek.

Po dłuższej chwili zadzwonił telefon Marka.

- Znowu! Czemu zawsze wybierają takie chwile?! - rzekł wkurzony Marek.

- Kto to? - zapytała Ula.

- Sebastian.

- To odbierz. Może coś się stało?

Marek z niechęcią odebrała telefon.

- Słucham?

- Marek, gdzie wy jeszcze jesteście? Twój ojciec tu na was czeka. Ma jakąś sprawę.

- Znowu? Zaraz będziemy - rzekł zrezygnowanym głosem Marek, po czym się rozłączył. - Ula, ojciec chce coś od nas.

- No to wracajmy.

Para złapała się za ręce i wyszła z palmiarni.

Po dłuższej chwili byli już pod klubem. Weszli do środka i od progu przywitała ich Viola.

- No nareszcie. Wszędzie was szukam. Gdzie się podziewaliście? Zresztą nieważne. Twój ojciec czeka - powiedziała jednym tchem Viola.

Idąc w stronę Krzysztofa natknęli się na Maćka. Ten znał Ulę na tyle dobrze, iż wiedział, że takiego pierścionka jeszcze nie miała.

- Ula! Co ty zrobiłaś?! Mówiłem, że tak będzie! - zarzucił jej wkurzony.

- Maciek, cicho, pogadamy później - nalegała dziewczyna.

- Jakie później? Zaręczyłaś się! - krzyknął Maciek.

Violetta, która stała nieopodal, powtórzyła to dobitnie.

- Ula, zaręczyłaś się?!

Ula nie miała wyjścia i cichym głosem rzekła:

- Tak.

Wszystkim zgromadzonym opadły szczęki. Ala podeszła do Uli i Marka i przerwała ciszę:

- Gratulacje!

- Dziękujemy!

Po chwili podeszli także Dorota i Sebastian. Dorota podbiegła do Uli i ją uścisnęła.

- Ale super! Mogę być świadkiem?!

Ula wybuchnęła śmiechem. Sebastian poklepał Marka po ramieniu.

- No stary, nareszcie. Ale swoją drogą Paulinie oświadczyłeś się po 2 latach i wam nie wyszło, a Ulę znasz rok, a jesteście razem od... od miesiąca!

- Pozostawię to bez komentarza - odparł Marek.

Błysnął flesz aparatu fotograficznego. Przybiegła jakaś kobieta z mikrofonem.

- Dobry wieczór, TVN24 na żywo z pokazu kolekcji F&D Sportivo. Marek Dobrzański, prezes firmy Febo&Dobrzański znów zaręczony! Jego nowa wybranka... - dziennikarka odwróciła się na moment i zapytała Ulę. - Jak się pani nazywa?

Ula się zaczerwieniła. Już miała odpowiedzieć, gdy wtrącił się Marek.

- Ula. Ula Cieplak.

- No więc jego nowa wybranka Ula Cieplak...

Marek mruknął do Uli:

- Chodźmy stąd.

Ula kiwnęła głową. Marek chwycił ją za rękę i pociągnął w głąb sali. Za ich plecami było słychać:

- Ja! Ja udzielę wywiadu! - darła się Violetta.

Marek i Ula wybuchnęli śmiechem.

- Ty? Może lepiej ja? - Sebastian wypchnął Violę sprzed kamery. - Jestem Sebastian Olszański, najlepszy przyjaciel Marka.

- Mam nadzieję, że w Rysiowie tego nie oglądają - mruknęła Ula, a Marek się uśmiechnął.

W końcu znaleźli Krzysztofa.

- No, no... Wreszcie dobre wieści! - rzekł ojciec Marka. - Gratulacje!

- Dzięki tato - rzekł Marek.- Szukałeś nas?

- Tak. Chciałem... A zresztą... Nieważne.

- Tylko po to nas wzywałeś?

- Oj, nie denerwuj się tak.

- Gdyby nie to, że kazałeś po nas zadzwonić, to nie byłoby tego cyrku z dziennikarzami.

- No dobrze. Przepraszam.

Ula zauważyła Maćka stojącego w samotności pod ścianą. Przeprosiła Marka i jego rodziców i podeszła do niego.

- Maciek... - zaczęła.

- Ula, proszę cię.

- Maciek, ja go naprawdę kocham. I on mnie też. Nie ma sensu dłużej tego ukrywać.

- Jeszcze nie raz będziesz przez niego płakała. Naprawdę tego chcesz?

Podszedł do nich Marek.

- Wszystko w porządku? - zapytał patrząc podejrzliwie na Maćka.

- Tak - rzekła Ula.

- Nie - powiedział Maciek, po czym spojrzał na Ulę i dodał - Zmarnujesz sobie życie.

- Maciek, przestań! - zaprotestowała Ula.

- Ula, daj spokój - powiedział Marek, po czym zwrócił się do Maćka. - Chyba czas sobie to raz na zawsze wytłumaczyć. Wyjdźmy na zewnątrz.

- Nie! - krzyknęła Ula. - Tak jak z Martinem?

- Nie, Ula, dam sobie radę - rzekł Maciek.

Po chwili Maciek i Marek udali się w kierunku wyjścia. Ula ruszyła za nimi. Marek szturchnął łokciem Maćka i mruknął:

- Ona idzie za nami.

- Wiem.

Oboje się odwrócili i równocześnie powiedzieli:

- Zostań tu!

- Ale... - nie dokończyła, bo Marek jej przerwał.

- Jak mnie kochasz to zostaniesz.

Ula pobiegła do Doroty, natomiast Marek z Maćkiem wyszli z lokalu.

- Słuchaj, wiem, że ty masz coś do mnie... - zaczął Marek.

- I wzajemnie.

- Nie przerywaj! Ale ja nie mogę jej zabronić się z tobą przyjaźnić, ale ty też nie możesz jej zabronić być ze mną. Zrozum, ona niedługo będzie moją żoną.

W tym samym czasie.

- Seba, zrób coś. Oni się tam pozabijają.

- Ale co ja mogę?

- Seba! - wtrąciła się Dorota.

- Oj no dobra.

Cała trójka udała się na zewnątrz. Gdy otworzyli drzwi ujrzeli Marka i Maćka podających sobie dłonie na zgodę. Atmosfera była gęsta jak mrożona czekolada. Aby rozładować napięcie Dorota powiedziała:

- Może wejdźmy do środka?

Wszyscy przytaknęli i ruszyli do wejścia.

- Wiesz, że robię to tylko dla Uli? - zapytał Marek Maćka.

- A myślisz, że ja nie? - odpowiedział Maciek.

- No to nikt nikomu w drogę nie wchodzi.

Maciek kiwnął głową i podszedł do Uli. Natomiast do Marka podszedł Seba i zapytał cicho:

- Stary, pogodziłeś się z pomywaczem?

- Czy ci odbiło?

- Nie rozumiem.

- Kto mówi, że się pogodziliśmy? Po prostu ustaliliśmy, że nie będziemy sobie wchodzić w drogę. On jest jej przyjacielem, a ja narzeczonym i nic tego nie zmieni.

Seba miał dziwną minę.

- Nie poznaję cię.

Marek się uśmiechnął.

Po kilkunastu minutach Ulę i Marka nadal otaczał tłum gratulujących im ludzi. W pewnym momencie podszedł do nich Pshemko.

- No Marku, gratuluję - powiedział ściskając mu dłoń. - I tobie, Uleńko, też.

Marek i Ula byli zaskoczeni, że Pshemko nie zwrócił się do Uli „osobo”. Natomiast ten kontynuował:

- Mam nadzieję, że pozwolisz mi dodać kilka rzeczy do twojej garderoby i że - zatrzymał się na moment. - że oczywiście to ja będę tym, który zaprojektuje twoją suknię ślubną.

Ula była jeszcze bardziej zszokowana, a Marek się uśmiechnął. Kobieta się otrząsnęła.

- Dobrze, Mistrzu - powiedziała przymilnie.

- Mów mi Pshemko.

Dochodziła 23:00.

- Ula...

- Hmm...

- Chciałbym jeszcze pojechać do Rysiowa.

- Po co?

- Muszę porozmawiać z twoim tatą.

- Teraz? Marek, jest środek nocy. O czym ty chcesz z nim rozmawiać?

- O tobie, o mnie, o nas! - powiedział. - Zadzwoń i zapytaj czy już śpi.

- Oj Marek... A nie możemy rano?

- Rano to będziesz miała reporterów na głowie.

- Uroki znanego nazwiska - Ula się uśmiechnęła.

- A co? Nie chcesz?

- Hmm. Urszula Cieplak... Urszula Dobrzańska... Brzmi o wiele lepiej.

Marek się uśmiechnął. Udało się im przebić przez tłum gości i ruszyli w stronę Rysiowa. W międzyczasie Ula zadzwoniła do domu.

- Halo?

- Obudziłam cię, tato?

- Nie. Pani Dąbrowska właśnie wyszła.

- Aha. A możemy na moment wpaść z Markiem?

- Coś się stało?

- Nie. To znaczy... powiem jak przyjedziemy.

- No dobrze. To czekam.

Po chwili byli już w Rysiowie.

PUK, PUK!

Pan Józef otworzył drzwi.

- Dobry wieczór - przywitał się Marek.

- Cześć, tato - powiedziała Ula.

- Witam was, dzieciaki - przywitał ich Józef.

Weszli do kuchni i usiedli przy stole.

- Może herbatki? - zapytał Józef podchodząc do kuchenki.

- Nie... Wiesz? Lepiej usiądź - powiedziała Ula.

Józef spojrzał na nią zdziwiony, usiadł i zapytał:

- Co się stało?

- My... - zaczęła Ula.

Marek wstał, a Ula przerwała i spojrzała na niego z zaskoczeniem.

- Marek, co ty robisz? - zapytała.

Do kuchni wszedł Jasiek.

- Czemu nie śpisz? - zapytał Józef.

- Pić mi się chce. Cześć siostra. Dobry wieczór, panie Marku.

Marek wyciągnął prawą dłoń.

- Mów mi po imieniu.

Jasiek uścisnął mu dłoń, powiedział „okej”, nalał sobie picia i usiadł przy stole. Marek odchrząknął. Wszyscy na niego spojrzeli. Ten podszedł do Józefa i zaczął:

- Zapewne pan wie, panie Józefie, jak wielkim uczuciem darzę pana córkę.

Józef wstał. Ula spojrzała na Marka zaskoczona, a Jasiek palnął:

- Ula, nie mów, że jesteś w ciąży!

- Nie, no co ty!

Do kuchni weszła Beatka.

- Co tu tak głośno? Ulcia! - podbiegła do siostry i ją uściskała, po czym wyciągnęła do Marka rączkę i rzekła - Dzień dobry.

Marek stłumił śmiech, uścisnął Beatce dłoń i powiedział:

- Cześć.

- To już nie jest tajemnicą, że całowaliście się przy zlewie? - sypnęła ich Beatka.

Ula się zaczerwieniła, Marek się speszył, Jasiek wybuchnął śmiechem i powiedział:

- Siostra, ty to jo...

- A więc to tajemnica - powiedziała Betty.

Ula parsknęła śmiechem. Marek ponownie odchrząknął.

- Mogę kontynuować?

- Może zacznij od początku - powiedział Jasiek.

Marek wziął głęboki oddech.

- To może powiem bez zbędnych wstępów, bo wena mi uciekła. Kocham Ulę i nie wyobrażam sobie dalszego życia bez niej... dlatego też... - zatrzymał się na chwilę. - chciałem prosić pana o jej rękę.

Zaległa cisza.