Rozdział 64

Zaległa cisza.

- Uleńko, co ty na to? - zapytał Józef.

- Ja już się zgodziłam - powiedziała z uśmiechem pokazując dłoń.

- Ło, ale wypasiony, ile za niego dałeś?! - zapytał Jasiek.

- Hej! - krzyknęła Ula.

- No cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak powiedzieć „Witaj w rodzinie, synu!” - powiedział Józef.

- Dziękuję - odparł z ulgą Marek.

Ula poszła położyć Beatkę, a Marek z Jaśkiem i Józefem siedzieli przy nalewce.

- No to ile za niego dałeś?

- Jasiek, nie dręcz pana Marka takimi pytaniami.

- Pana Marka? Proszę mi mówić na „ty” - rzekł Marek, po czym zwrócił się do Jaśka. - Jedną ósmą mojego auta.

Jasiek gwizdnął pod nosem. Po chwili Ula wróciła. Mężczyźni rozmawiali o oświadczynach.

- Od kiedy to planowałeś? - pytał Jasiek.

- Od kilku tygodni. A dzisiaj? Cały dzień chodziłem z pierścionkiem w kieszeni, a jak przyszło co do czego, to go zapomniałem.

- Zapomniałeś? - zapytała Ula.

- Tak. I musiałem wracać do domu tak, żeby Ula nie zauważyła.

- To dlatego nie przyniosłeś mi tego picia, choć cię tyle czasu nie było. Ale jak tam dojechałeś? Lexus cały czas był na parkingu.

- Wziąłem auto Seby.

- Więc on wiedział?

- Dorota też.

- I nic mi nie powiedziała?

- No widzisz, tak to jest. To co, chyba będziemy się zbierać, nie?

- Tak. Już bardzo późno.

Już wychodzili, gdy Ula odwróciła się i krzyknęła:

- Tato! I nie zdziw się jak jutro ktoś tu się pojawi i będzie o mnie pytał! Violetta wygadała, że się zaręczyliśmy i dziennikarze za nami chodzą.

- Nie dość, że bogata, to jeszcze sławna... - westchnął Jasiek.

- Jak to bogata?

Jasiek już miał odpowiedzieć, gdy wtrącił się Marek.

- Cicho! Ula, chodźmy stąd. Dobranoc wszystkim.

- Dobranoc.

Nazajutrz rano.

- Dzień dobry kochanie - powiedział zaspany Marek wchodząc do kuchni.

Odruchowo otworzył lodówkę i wyciągnął picie mówiąc przy tym:

- Nie wyspałem się.

- Nie rozumiem cię. Dlaczego?

- Bo nie byłaś obok mnie.

- Za ścianą byłam.

- Dlaczego nie śpisz w moim pokoju?

- Bo mam swój.

- Ale tamten to taki dla gości, a ty jesteś moją narzeczoną.

- To co, mam się przenieść do salonu, bo mnie nie chcesz w pokoju gościnnym?

- Nie! Masz się przenieść do mnie.

- No dobra, zastanowię się - odpowiedziała wymijająco Ula. - Idź się ubrać, zaraz wychodzimy.

Marek westchnął i poszedł się ubrać. Po pół godzinie byli w windzie. Marek wrócił do tematu, który rozpoczął rano.

- Ula...

- Hmm...

- A zastanowiłaś się już?

- Nad czym?

- Nad przeprowadzką do mojego pokoju.

- I co, może się jeszcze u ciebie zamelduję?

- O tym też już myślałem.

Drzwi do windy się otworzyły. Ula skorzystała z okazji i wyszła unikając w ten sposób odpowiedzi.

- Hej, stary!

- Seba! Ty nocujesz pod tą windą czy co?

Ruszyli w stronę gabinetu prezesa.

- Co ty taki nie w humorze? Coś się stało?

- Bez komentarza - rzekł Marek otwierając drzwi. - Gdzie Viola?

- Widziałem ją na dole z Pauliną. Powiesz, co się stało, czy nie?

- Nic się nie stało, taka mała sprzeczka.

- No stary, od małych się zaczyna.

- Nie komentuj.

Nagle

BUM

- Viola! Naucz się w końcu pukać! O co chodzi?

- Dziennikarze są tu i chcą z tobą rozmawiać.

- Zaczyna się... - mruknął Marek.

- Ej, do Uli pewnie też poszli, a ona jest tam sama - powiedział Seba.

Marek wyszedł z gabinetu. Od razu ujrzał przekrzykujących się dziennikarzy.

- Dzień dobry, TVN24...

- ...Polsat NEWS...

- ...Na żywo Telewizja Polska...

- ...RMF FM...

- Co pan powie...

- Bez komentarza - przerwał im Marek i z trudem wyszedł na korytarz.

Dziennikarze ruszyli za nim. Poszedł szybkim krokiem do gabinetu Uli. Najpierw jednak wszedł do pracowni Pshemko i rzekł:

- A oto jest projektant sukni ślubnej mojej narzeczonej.

Po tych słowach szybko wyszedł z pracowni i udał się do narzeczonej, jednocześnie zostawiając Pshemko z lawiną pytań zadawanych przez reporterów. Po chwili był już na miejscu. O dziwo, nie było żadnego dziennikarza. Bez pukania wszedł.

- Ula, są tu reporterzy - rzekł przybity.

- Gdzie? - zapytała przerażona.

- Nie wiem dokładnie.

Nagle rozległ się szum przed gabinetem Uli.

- To już chyba wiadomo, gdzie są - powiedział Marek, jednocześnie łapiąc Ulę za rękę. - Co robimy?

- Chyba lepiej mieć to za sobą?

- No to chodź.

Otworzyli drzwi od gabinetu.

- Tu są! - rozległ się krzyk kamerzysty.

- Jak miło - powiedział cicho Marek.

- Zapraszam do środka. - dodała Ula.

Po chwili Ula z Markiem siedzieli na dwuosobowej kanapie, jedna z reporterek usiadła w fotelu naprzeciwko ich, natomiast reszta dziennikarzy rozstawiła się za siedzącą koleżanką po fachu.

- Jak się państwo poznali?

- Ula była moją asystentką - rzekł speszony Marek.

- Czyli romans biurowy - zwróciła się do Uli. - Nie boi się pani, że pan Marek zostawi panią dla innej kobiety; modelki czy asystentki?

Ula spojrzała na Marka i rzekła:

- Tak. Zawsze jest jakaś obawa.

- Co panią urzekło w panu Marku?

Tym razem to Marek spojrzał zaciekawiony na swoją wybrankę i wyczekiwał odpowiedzi.

- Proszę na niego spojrzeć - rzekła z uśmiechem Ula.

- Czyli wygląd, tak? - zapytała.

- Też, chociaż osobowość bardziej.

Marek się uśmiechnął.

- A co pana urzekło w pani Uli? Też wygląd?

Marek sprawiał wrażenie zakłopotanego.

- Na początku nie...

- To co jest w niej, czego nie posiadają inne kobiety? - zapytała reporterka.

- Zawsze mogłem na nią liczyć, uratowała mi życie, zresztą nie jeden raz, po pewnym czasie zaczęliśmy się przyjaźnić i coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.

- Związek oparty na przyjaźni, tak?

- Tak.

- Ustalili już państwo datę ślubu?

- Nie, jeszcze nie.

- Wiemy też, że pan Marek lubi sobie poimprezować... - reporterce przerwało chrząknięcie Marka. - Tak, poimprezować. Jak się pani odstresowuje, kiedy wie pani, że narzeczony właśnie w ten sposób spędza czas?

- Jem krówy! - rzekła z uśmiechem Ula.

Marek wybuchnął śmiechem.

- Krówy? - zapytała zdezorientowana reporterka.

- Krówki - powiedziała Ula wyciągając jedną z torebki. - Proszę.

- Dziękuję - powiedziała zdziwiona reporterka, jednocześnie biorąc krówkę od Uli. - A jak pan się odstresowuje?

- Ja? Lubię truskawki z bitą śmietaną - rzekł z uśmiechem Marek.

- Słucham? - reporterka była jeszcze bardziej zdezorientowana.

- Proszę przeczytać „Cień gwiazdy” - dodała Ula.

- Aha. Jest pani dyrektorem finansowym firmy, tak?

- Tak - odparła Ula.

- No to po raz pierwszy widzimy prezesa domu mody i dyrektora finansowego, a raczej dyrektor finansową, nie sprzeczających się. Jak się panu pracuje z panią Ulą, czy lepiej niż z poprzednim dyrektorem finansowym?

- Lepiej? Ba, wręcz rewelacyjnie!

- Czy chcecie państwo skromną czy dużą uroczystość?

- Rodzina, przyjaciele - rzekła Ula.

- Wiemy, że pani suknię będzie projektował Pshemko, a pański garnitur?

- Też, nasz artysta jest niezastąpiony.

- Gdzie się państwo wybieracie w podróż poślubną?

- Ło... Jeszcze nie wiemy... - rzekł Marek.

- A jak przyjęli tę decyzję wasi rodzice?

- Dobrze. Bez żadnych problemów.

- Aha. To chyba wszystko. Dziękujemy za poświęcony nam czas.

- Nie ma sprawy.

- Do widzenia.

- Do widzenia.

Po chwili w gabinecie byli już tylko Ula i Marek. Dziewczyna podeszła do drzwi i je zamknęła. Usiadła koło Marka i rzekła:

- Truskawki z bitą śmietaną?

- A ty krówy? - zapytał Marek, po czym oboje wybuchnęli śmiechem.

Wybiła siedemnasta. Ula właśnie miała wychodzić, gdy wpadła w drzwiach na Marka.

- I jak, przeprosiłeś Pshemko za tę twoją akcję? - zapytała.

- Tak.

- I jak?

- Powiedzmy, że musiałem się trochę natrudzić.

- Marek, jedź sam do domu, ja muszę wpaść do kilku sklepów.

- Kilku? A tak bardziej konkretnie?

- Do dwóch.

- Po co?

- Chciałabym sobie kupić nowy telefon.

- Aha. Coś jeszcze?

- I... i krówki - powiedziała niepewna reakcji Marka.

- Krówki? - Marek z trudem powstrzymywał śmiech. - Dobra, pojadę z tobą.

- Naprawdę? To przy okazji mi doradzisz.

- Z czym?

- No przecież nie z krówkami... Z telefonem rzecz jasna.

- Aaaa... No tak.

Po dwóch godzinach wrócili do domu z nowym telefonem dla Uli i wielką paczką krówek.

- I jak, zastanowiłaś się?

- Marek...

- Oj Ulka, co ci szkodzi?

- No nic, ale...

- Ulka... - Marek podszedł do dziewczyny i objął ją w pasie. - Uluś, zgódź się...

- Ale... - przerwała, gdy zobaczyła minę Marka, zawahała się z odpowiedzią, po czym zapytała. - A dlaczego ci tak zależy?

- Bo chcę mieć cię blisko siebie - rzekł, po czym ją namiętnie pocałował. - I jak, zgodzisz się?

- No nie wiem, nie wiem... - odparła z uśmiechem.

Marek ponownie ją pocałował.

- A teraz?

- No... ewentualnie...

Marek nie ukrywając swojego szczęścia podniósł dziewczynę i razem z nią obrócił się o 360°.

- Marek...

- No co? - odłożył ją na ziemię.

- A moje rzeczy?

- Miejsce w szafie już na ciebie czeka - rzekł uśmiechając się do niej.

- Marek, ty to zaplanowałeś!

- No a nie?

Ula udała obrażoną. Tymczasem Marek szybko wyciągnął krówkę z paczki i zapytał:

- Krówę?

Dziewczyna wzięła cukierka i oboje wybuchnęli śmiechem.

- Pomóc ci w przenoszeniu rzeczy?

- Nie, dam sobie radę. A ty w tym czasie możesz zrobić kolację.

- Dobrze - rzekł jednocześnie przyciągając Ulę do siebie i ją całując. - A co chciałabyś zjeść?

„Najchętniej ciebie...” - pomyślała Ula patrząc na Marka, po czym dodała na głos:

- No nie wiem... Zrób coś dobrego. Zdaję się na twój gust. Tylko wiesz, nic z rybami.

- Tak, pamiętam.

Po chwili Ula zniknęła w swoim pokoju, a Marek wziął się za robienie kolacji. Ula co chwilę chodziła ze swoimi ciuchami i innymi drobiazgami z jednego pokoju do drugiego. Po godzinie skończyła swoją przeprowadzkę. Wyszła z pokoju Marka i udała się w kierunku kuchni.

- Może pomóc?

- Nie, już wszystko zrobione.

Dziewczyna odruchowo spojrzała w kierunku salonu i ujrzała tam palącą się świeczkę na pięknie udekorowanym stole.

- Wow. Szybko się uwinąłeś z tym stołem i z tą kolacją.

Marek uśmiechnął się pod nosem. „Wreszcie mnie doceniają. Już nie jestem leniem!” - pomyślał.

- Co dziś zjemy? - zapytała zaciekawiona.

- Dziś mamy spaghetti.

- Ooo... Jestem pod wrażeniem!

„On umie gotować?” - dodała Ula w myślach.

Po chwili oboje usiedli do kolacji. Jedli tak w ciszy, gdy nieoczekiwanie Marek wstał.

- Coś się stało? - zapytała Ula.

Marek odruchowo spojrzał w jej stronę i wybuchnął śmiechem na widok dziewczyny brudnej na twarzy od sosu.

- Co?!

- Ula, jesteś brudna od sosu.

„Tak słodko to wygląda...” - pomyślał.

- A ty niby nie? - rzekła Ula wycierając twarz w serwetkę. Marek także wytarł twarz, tyle że nie w serwetkę, tylko o rękaw koszuli, prezentując przy tym nienaganne zasady kultury osobistej.

- Ula, mam dla ciebie prezent.

- Dla mnie? - zapytała podekscytowana.

- Tak. Zamknij oczy.

Dziewczyna zamknęła oczy, natomiast Marek wyciągnął pudełeczko zza książek i rzekł do Uli:

- Nie podglądaj!

- Oj no dobrze.

Podszedł do dziewczyny i usiadł obok niej na kanapie, otworzył pudełeczko i wyciągnął z niego delikatny, złoty łańcuszek z wisiorkiem w kształcie kwiatka, po czym zawiesił go na szyi dziewczyny i rzekł:

- Możesz otworzyć oczy.

Dziewczyna otworzyła oczy i zobaczyła na sobie łańcuszek. Odwróciła się do Marka przodem i rzekła:

- Dziękuję! - po czym go pocałowała w policzek. - A właściwie za co to?

- Tak bez okazji.

- Dziękuję - powtórzyła uradowana.

- Jak kupowałem pierścionek to go zobaczyłem i od razu stwierdziłem, że będzie ci w nim ładnie. I się wcale nie pomyliłem.

Rozmawiali tak jeszcze długo, po czym sprzątnęli po kolacji, umyli się i położyli spać - razem.