Rozdział 65

Nazajutrz

Pierwsza obudziła się Ula. Wstała, zabrała swoje rzeczy i udała się do łazienki, aby się ubrać. Po chwili wróciła do pokoju i ujrzała Marka, który nadal słodko spał. Zostawiła piżamę i wyszła z pokoju. Poszła do kuchni i otworzyła lodówkę.

- Ciekawe, czy jest maślanka? - zapytała sama siebie. - Nie ma.

„Hmm. Pójdę do sklepu” - pomyślała. Po dłuższej chwili wróciła do mieszkania. Weszła do środka i ujrzała ziewającego Marka.

- Już wstałeś? - zapytała.

- Mhm. Byłaś w sklepie?

- Tak. Miałam ochotę na maślankę.

- Ula, wszystko w porządku? - zapytał Marek.

- Tak - odpowiedziała.

Po godzinie byli w firmie. Ula udała się do swojego biura, a Marek do swojego. Dziewczyna przeglądała papiery. Nagle bez pukania wszedł Pshemko. Dziewczyna odruchowo wstała.

- Dzień dobry.

- Czy Ula znajdzie dla mnie chwilę czasu? - zapytał Pshemko.

- Dla mistrza? Oczywiście.

- To dobrze. Trzeba zrobić przymiarki do sukni ślubnej.

- Teraz? - zapytała Ula, po czym ugryzła się w język.

- Tak, teraz.

Dziewczyna posłusznie wyszła za projektantem i udała się do pracowni. Po kilku godzinach z ulgą wyszła z pracowni i udała się do biura. Weszła i zapytała.

- Pani Kasiu, czy był ktoś u mnie?

- Tak. Trzy razy był pan Marek i kazał przekazać, żeby pani do niego przyszła od razu jak pani się pojawi.

- Aha.

Dziewczyna udała się w kierunku gabinetu prezesa. Zapukała i weszła.

- Marek, coś się stało?

- Tak.

- Co? - zapytała zaniepokojona.

Marek podszedł do dziewczyny, przytulił ją, pocałował, po czym rzekł:

- Stęskniłem się.

- Marek, tylko po to tu przyszłam? Ja w przeciwieństwie do niektórych mam trochę pracy.

- No ale...

- Chcesz, żebym wzięła pracę do domu?

- Może ci pomóc? Razem szybciej się uwiniemy.

- Sama zrobię szybciej.

- A jak tam przymiarki?

- Skąd wiesz?

- Bo ja też je miałem.

- Długie, ale już nareszcie mam spokój. Dobrze, to ja uciekam.

- To pa - powiedział smutno.

- Pa.

Dziewczyna z powrotem wróciła do pracy. Minęło kilka godzin, natomiast Ula nadal tonęła w papierach. Punkt siedemnasta Marek wszedł do gabinetu Uli. Dziewczyna nawet nie zauważyła go, tylko nadal była pogrążona w pracy.

- Ula, koniec pracy - oznajmił.

- O, Marek - dziewczyna spojrzała na zegarek. - Już siedemnasta? Marek...

- Nawet o tym nie myśl. Zrobisz to jutro.

- Ale to jest ważne.

- Co to?

- Coś mi się nie zgadza z fakturami - powiedziała przeglądając kolejne papiery.

- Ale jak to się coś nie zgadza? - zapytał Marek podchodząc do Uli.

- Albo zgubiłam, w co wątpię, albo nie wiem, no ale wychodzi na to, że nie mam żadnej faktury za ten i za zeszły miesiąc z F&D Sportivo.

- Jak to nie masz?! Maciek ci nie dał?!

- Dawał mi, pamiętam.

- To co, zgubiłaś?

- Nie, chyba nie.

- A może komuś dałaś? Nie wiem.

- Niby komu?

- No, Adam jeszcze z tobą pracuje.

- Takie sprawy to ja liczę osobiście.

- A gdzie trzymasz takie faktury.

- W biurku - powiedziała jednocześnie wskazując na szufladę.

Marek odruchowo ją otworzył i zaczął otwierać teczki i przeglądać papiery.

- Nie Marek, już sprawdzałam i to nie raz.

- To co, może zabrałaś je do domu?

- Nie.

- Może ktoś je wziął?

- Nie, no co ty? - zaprzeczyła Ula.

- Ula, Maciek ci je dał, tak?

- Tak - odpowiedziała Ula.

- Nie zgubiłaś ich i nie wzięłaś do domu.

- No nie.

- Nie ma ich na swoim miejscu.

- Nie.

- Więc ktoś je wziął - odparł Marek.

- Ale kto? -zapytała Ula.

- Zastanów się, kto mógł je zabrać, kto miałby w tym jakikolwiek cel?

- Przecież bez tego nie zrobię raportu - rzekła Ula rozmyślając.

- Ula, spokojnie. Maciek na pewno ma duplikat.

- Znając go to tak.

- Czyli po prostu poprosisz go jeszcze raz o faktury.

- A może gdzieś się zapodziały? - zapytała jeszcze raz przeglądając teczki.

- Ula...

- Marek, to mi nie da spokoju.

- Dobra, pomogę ci.

Po trzech godzinach przeglądania każdej teczki, każdego segregatora, kartonu czy sterty papierów stwierdzili, iż faktur faktycznie nie ma.

- Ula, ktoś je po prostu wziął.

- Ale po co?

- Pomyślmy. Nie zrobisz raportu - pierwsza wpadka na nowym stanowisku. Mam dalej kontynuować swoją myśl?

- Nie, wiem o co ci chodzi. Ale dlaczego ja?

- To też mam ci wyjaśnić?

- Nie - rzekła biorąc do ust krówkę.

- Ula, nie przejmuj się - rzekł pocieszająco Marek, jednocześnie przytulając do siebie dziewczynę. - Chodź, posprzątamy, jutro pomyślimy co dalej.

- Marek... A może są u ciebie?

- U mnie? No co ty?

- Marek...

- No dobra... Ale najpierw sprzątnijmy tutaj - rzekł przybity.

- Dobrze.

Po kilkunastu minutach sprzątania wyszli z gabinetu i udali się do gabinetu Marka. Tam też nic nie znaleźli. Pojechali więc do domu. Dziewczyna pierwsza weszła do mieszkania i znowu zaczęła przeglądać wszystkie teczki, segregatory i kartony.

- Ula, pomóc? - zapytał Marek.

Dziewczyna nie odpowiedziała, więc Marek zaczął także przeglądać papiery.

- Ile tu tego jest? - zapytał zdziwiony Marek otwierając nasty segregator.

Po dwóch godzinach bezowocnych poszukiwań faktur nadal nie znaleźli. Uli opadły ręce.

- Jak myślisz? Czy to Aleks za tym stoi? - zapytała zrezygnowanym głosem.

- Mam odpowiedzieć szczerze? Myślę że tak. Albo on, albo Adam, ale to i tak na to samo wychodzi.

Dziewczyna zaczęła zbierać papiery z podłogi i wkładać do kartonów, natomiast Marek układał segregatory na półkach. Po pół godzinie skończyli sprzątać.

- Idę się umyć - rzekła Ula.

- Ula, nie martw się.

- Jak mam się nie martwić?!

- Wiem, jak to wygląda, ale zobaczysz, wszystko się ułoży.

Ula nie odpowiedziała, tylko weszła do łazienki. Natomiast Marek poszedł do kuchni zrobić sobie coś do zjedzenia. Po dłuższej chwili Ula wyszła z łazienki. Marek siedział przy włączonym laptopie i przeglądał jakieś dokumenty.

- Marek, ty pracujesz? Coś się stało?

- Bardzo śmieszne. Prezes też ma swoje obowiązki. Zwłaszcza z taką asystentką jak Viola. Muszę chyba zatrudnić nową na twoje poprzednie miejsce.

- No to życzę powodzenia.

Marek jeszcze chwilę posiedział, po czym wstał i udał się do łazienki. Po dłuższej chwili wyszedł, wziął laptopa, usiadł obok Uli na łóżku i zaczął dalej pracować. Ula po pięciu minutach zasnęła. Marek siedział w papierach jeszcze ponad godzinę, aż w końcu również zasnął.

Rano pierwszy obudził się Marek. Wstał i poszedł do łazienki. Po kilku minutach w mieszkaniu rozległ się jego krzyk, który obudził Ulę.

- Cholera, znowu się zaciąłem!

Ula wybuchnęła śmiechem, po czym krzyknęła:

- Może ci pomóc?!

- Nie, dam sobie radę.

Zaciekawiona dziewczyna wstała i udała się do łazienki. Otworzyła drzwi i zaczęła uważnie przyglądać się Markowi.

- Ula, ja nie potrzebuję widzów - powiedział speszony Marek widząc odbicie Uli w lustrze.

- A kiedy skończysz? Muszę do toalety.

- Wytrzymasz – odparł ze złością.

Dziewczyna dała za wygraną, jednak nadal przyglądała mu się uważnie. Wnerwiony Marek odwrócił się, wypchnął Ulę z łazienki, po czym zamknął drzwi na klucz.

- Marek!

Chłopak nie odpowiedział.

Po godzinie byli już w firmie. Rozeszli się w kierunku swoich gabinetów. Marek nie zdążył usiąść w swoim fotelu, gdy wpadła Ula i trzasnęła drzwiami.

- Ja też się stęskniłem - rzekł z uśmiechem Marek.

- Przepraszam że trzasnęłam. Marek, nie pora na żarty! Podeszła do biurka i rzuciła na nie jakąś teczkę krzycząc - Papiery!!

- Jakie znowu papiery?

- No te, których wczoraj szukaliśmy. Leżały na swoim miejscu.

- Co?! To niemożliwe! Przecież wczoraj ich tam nie było!

- No właśnie! Ktoś je wziął, a teraz odłożył na miejsce.

- To spytaj swoją sekretarkę.

- Już pytałam. Nikogo nie widziała.

- A ta twoja Kasia to jest raczej po twojej stronie, czy mogłaby cię oszukać?

- Krótko razem pracujemy, ale nigdy się na niej nie zawiodłam.

- To zapytajmy pana Włodka, czy nie widział kto przyszedł do pracy wcześniej niż zwykle.

- Racja!

Razem zeszli na dół.

- Dzień dobry p... p... prezesie i p... p... pani dy... dyrektor oczywiś... ście.

- Dzień dobry panie Włodku - rzekł Marek. - Mamy do pana pytanie. Czy ktoś przyszedł tu dzisiaj wyjątkowo wcześnie? Może nawet wcześniej niż inni?

Włodek chwilę się zastanowił.

- T... tak.

- Kto? - zapytała szybko Ula.

- Jesz... szcze nie było sió... siódmej j... jak przyszła p... p... pani Vi... Vio... Violetta.

Ula i Marek spojrzeli na siebie.

- Dzięki - powiedział Marek, po czym złapał Ulę za rękę i ruszyli szybkim krokiem do windy.

Po chwili byli już na piątym piętrze.

- Można się było tego spodziewać - rzekł Marek.

- Myślałam, że jest po naszej stronie - powiedziała Ula.

- Ja też - odrzekł Marek.

Przed gabinetem Marka przy biurku siedziała Viola zajadając się pomidorami.

- Viola! - wrzasnął prezes. - Nie je się nad klawiaturą! O której ty do pracy przyszłaś?! Jak byłem tu ostatnio to cię nie było!

- Ja... ja... - zaczęła Viola.

- Jest 9:30!

- Ja? Ja przyszłam o dziewiątej!

- To ty przeszło dwie godziny windą jechałaś?

- Co masz na myśli?

- Myślisz że nie wiem? Co ty przed siódmą w firmie robiłaś?!

- A ty skąd o tym wiesz? - zapytała Viola zniżonym głosem.

- Nie ważne skąd, ważne, że wiem - powiedział Marek, po czym dodał. - Zapraszam cię do mojego gabinetu. Ula chodź z nami.

- A ta tu czego?

- Viola!

Po pół godzinie wrzasków, przekręcania przysłów, uspokajania Marka przez Ulę, Viola nadal nie przyznała się do wykradzenia dokumentów. Marek zamilkł na chwilę, wyciągnął telefon, gestem uciszył Violę, wydusił jakiś numer i po chwili rzekł:

- Seba, przygotuj mi w trybie natychmiastowym wypowiedzenie Violetty Kubasińskiej.

- Znowu? Co się stało?

- Przygotuj!

- A jaki mam wpisać powód?

- Niewierność względem firmy. Pospiesz się.

Odłożył słuchawkę. Violetta płakała.

- Marek, nie przesadzasz? - zaprotestowała Ula.

- Ula, jestem prezesem i zrobię to co uważam za stosowne.

Viola upadła przed nim na kolana i zaczęła błagać:

- Mareczku! Proszę cię, ja naprawdę... Ja wszystko dla firmy... Nic nie zrobiłam, uwierz mi.

- Wstań! To i tak nic nie zmieni! - powiedział stanowczo.

Violetta wybiegła z płaczem. Ula spojrzała na niego z żalem.

- Żałuję, że do ciebie z tym przyszłam - rzekła, po czym wybiegła za Violą.