Rozdział 68

W domu.

- Ula, no powiedz, co to była za torba? - nudził w dalszym ciągu Marek.

- Niespodzianka.

- To tym bardziej...

- Przestań! - krzyknęła zirytowana Ula. - Dowiesz się w odpowiednim czasie.

- No ale Ula... Gdzie ją masz?

- Szukaj, a znajdziesz... - zachęciła.

Marek podbiegł szybko do jej torebki. „Jak dobrze, że zostawiłam krawat i perfum w biurze” - pomyślała Ula.

- Tu nie ma... - rzekł zawiedziony.

- Idź do Lexusa - zachęcała dalej.

Marek szybko wybiegł.

„Chwila spokoju” - pomyślała Ula i szybko zadzwoniła do Doroty.

- I co, schowałaś? To dobrze. A Sebastian nie znajdzie? Super. Dzięki. Bo widzisz, Marek już szuka.

W tej chwili wrócił Marek.

- To ja kończę. Pa.

- Z kim rozmawiałaś?

-          Nieważne - powiedziała odkładając telefon na stół i idąc do łazienki.

Marek skorzystał z jej nieobecności, zabrał jej telefon i zdziwiony powiedział na głos:

- Dorota?!

Szybko wziął swój telefon i zadzwonił do Seby.

- Stary? Szukaj takiej bordowej torby, Dorota ją gdzieś u was schowała.

- Jakiej torby?

- No takiej papierowej. Dosyć spora była. Na pewno rzuci ci się w oczy.

- Ale...

- Szukaj!

Rozłączył się. Po chwili jego telefon zadzwonił.

- Seba? Znalazłeś? Tak szybko? - pytał podekscytowany.

- Tak jakby.

- To co tam jest?

- No nie wiem, bo Dorota z nią uciekła.

- To goń ją idioto!

- Co?!

- No biegnij!

W tej chwili weszła Ula. Spojrzała na Marka podejrzliwie. Ten od razu się rozłączył.

- Cześć kochanie! Już wróciłaś?

- No przecież byłam tylko w łazience. Z kim rozmawiałeś?

- Nieważne.

Zadzwonił telefon Uli i Marek zobaczył na wyświetlaczu „Dorka”. Ula szybko wzięła telefon i poszła do innego pokoju.

- Tak?

- Przez ten twój prezent Sebastian mnie goni po mieście!

- Skąd on wie?!

- Marek do niego dzwonił!

- A Marek skąd wie, że akurat ty go masz?

- Czekaj, widzę Sebastiana!

- Dobra, uciekaj, zaraz zadzwonię.

Otworzyła drzwi.

- Ała!!

Siła uderzenia odrzuciła Marka do tyłu.

- Marek!

- No co?! - Marek trzymał się za nos.

- Dobrze ci tak. Jak Viola! Gorzej niż dziecko! - powiedziała, naprędce zakładając adidasy.

Trzasnęła drzwiami i wyszła. Ponownie zadzwoniła do Doroty.

- Gdzie jesteś? Zmienię cię.

- Nie musisz się spieszyć.

- Co masz na myśli? - zapytała zdziwiona Ula.

- Siedzę na ławce, naprzeciwko twojego bloku a Sebastian cały czas myśli że uciekam i biega wokół bloku.

Ula wybuchnęła śmiechem.

- Powiedz mi, kiedy mogę wyjść.

- Czekaj... Czekaj... Czekaj... Teraz!

Ula szybko wybiegła z bloku i podbiegła do ławki, a następnie usiadła na niej. W tym samym czasie.

- I co, masz ją? - zapytał Marek.

Sebastian z trudem łapał oddech.

- Nie! Gonię ją pod twoim blokiem.

- Jak pod moim blokiem?

- No wokół.

- Czekaj, schodzę.

Marek się rozłączył. Po chwili był już na dole. Złapał Sebę i krzyknął:

- Ty idioto! One siedzą tam!

Ulka ich zauważyła, pociągnęła Dorotę za rękę i razem rozpoczęły ucieczkę. Marek, nie patrząc na Sebę rzucił się za nimi. Ula krzyczała do Doroty:

- Jaki szybki!! Zaraz nas dogoni!

- On ma garniak, jak on to robi?!

- Jogging! Musimy się gdzieś schować!

- Tu niedaleko moja kumpela ma sklep. Schowamy się tam!

- Dobra!

Dziewczyny słyszały już krótki oddech Marka. Nagle Dorota poczuła, że ktoś ją szarpie.

- Aaaa! - wrzasnęła.

Marek ściągnął z niej bluzę. Ula pociągnęła Dorotę do przodu. Wbiegły do sklepu i od razu udały się na zaplecze. Za nimi wbiegł Marek, jednak dziewczyn nie było ani śladu.

- Dobry wieczór - rzekł zdezorientowany.

- Dobry wieczór - powiedziała jeszcze bardziej zdezorientowana ekspedientka. - W czym mogę pomóc?

- Ja... ja szukam dwóch dziewczyn. Blondynki i brunetki. Miały torbę.

- Nie było ich tu.

-      Aha. Dzięki za szczerość - powiedział, po czym wyszedł.

Ekspedientka zamknęła sklep i udała się na zaplecze. Dziewczyny opowiedziały jej całą historię.

- To ten facet to twój? - zapytała patrząc na Ulę.

- Tak. A ten drugi właśnie doszedł.

- Dorotka, masz faceta z kiepską kondycją.

- Nie. Kondycję to on ma dobrą, tylko że my biegliśmy przez całe miasto, a on jeszcze pod blokiem.

Po dłuższej chwili dziewczyny wyszły tylnym wyjściem i udały się na główną ulicę.

- Co, chłopaki, tak wolno? - zapytała z uśmiechem Ula.

Marek zauważył torbę w jej ręce, dobiegł do niej i ją wyszarpnął. Otworzył i wyrzucił na chodnik.

- Haha - rzekł.

- A czego się spodziewałeś? Dowiesz się w poniedziałek.

- Gdzie to masz?

Dziewczyny wybuchnęły śmiechem.

- Marek... - zaczęła Dorota.

- Hmm...

- Mam pytanko. Jak ty to robisz? Biegasz tak szybko w garniturze i w dodatku w takich butach...

- Lata praktyki i biegania, ale i tak każde buty są lepsze niż kapcie - rzekł z uśmiechem patrząc na stopy Doroty.

- Haha. Patrz na Sebę - rzekła z ironią Dorota.

- No co? Nie zdążyłem włożyć swoich...

Marek, Ula i Dorota wybuchnęli śmiechem na widok o połowę za małych japonek Doroty.

- Możesz już je sobie wziąć - powiedziała Dorota.

Po pół godzinie cała czwórka była już w mieszkaniu Marka.

- Stary, pożycz buty.

Marek spojrzał na niego jak na idiotę.

- No co? Ja ci spodnie i t-shirt pożyczyłem.

- Oj no dobra. Ale czekaj... Ja mam 43 a ty 48... Zapomnij! Moje skórzane czy adidasy? Chyba oszalałeś! Odwiozę was.

Niedziela rano.

- Marek, wstawaj! Obiecałeś mi.

- Jeszcze 5 minut... Proszę...

Pół godziny później.

- Marek! Wstawaj! Później przychodzą goście!

- Oj no dobra... - rzekł Marek wstając.

Spojrzał na zegarek.

- 6:30! Oszalałaś! - zerknął na Ulę rozzłoszczoną do granic możliwości. - Dobra. Idę się ubrać - oznajmił.

Po 10 minutach byli już na dole.

- To gdzie? - zapytała Ula.

- Pomyślmy. Trzeba wybrać taką łatwą trasę. Jak ja zaczynałem z Sebą? Ło, to było jeszcze przed wojskiem... Ula, do końca ulicy i z powrotem.

- Haha. Ja nie jestem początkującym. Chce trasę na twoim poziomie.

- Nie dasz rady.

- Dzięki - Ula się obraziła.

- No jak chcesz. Ale ja cię z powrotem nieść nie będę.

- A szkoda.

- Haha. To ruszamy.

Po trzech godzinach biegów i dwóch postojach byli już ponownie w mieszkaniu.

- I co? Nadal chcesz ze mną biegać? - zapytał z nadzieją na „nie” Marek.

- Tak. Kiedy? Dzisiaj wieczorem czy jutro rano?

- Jeszcze ci się chce?

- Marek, niejednokrotnie widziałam i słyszałam, że jesteś bardzo wysportowany. Weźmy na przykład czwartkową „pogoń”, czy pobicie Martina. Dlaczego nie chcesz biegać, ani w ogóle uprawiać jakiegokolwiek sportu oprócz tego twojego tenisa czy golfa?

- Oj, no bo tak jakoś jest.

- Nawet pływać nie chcesz, chociaż miałeś za to nagrody, miejsca, ba! najwyższe miejsca! Muskuły byś sobie wyrobił, chociaż nie twierdzę, że ich nie masz bo masz...

- Ula...

- Kurde blaszka, nie przerywaj! Zróbmy tak. Za każdy dzień, dobra, na początek za każdą godzinę uprawiania jakiegokolwiek sportu oprócz golfa będziesz otrzymywał nagrodę.

- Jaką? - zapytał zaciekawiony.

- Jaką tylko będziesz chciał - rzekła z uśmiechem.

- Naprawdę jaką tylko będę chciał?

- Tak, naprawdę.

- To ja idę pobiegać. Albo nie, idę z Sebą na siłownię. Wrócę wieczorem.

- Marek, dzisiaj przychodzą goście.

- Eee tam... To pójdę we wtorek.

- Okej. A jaką sobie nagrodę wybrałeś? - zapytała trochę poddenerwowana Ula.

- No jak to jaką? Truskawki, a co by innego?

- To muszę iść kupić.

- Nie o takich truskawkach mówiłem.

- Za każdą godzinę? No to się wkopałam.

Marek podszedł do Uli, pocałował ją i rzekł:

- Ulka, nie będę taki drobiazgowy, żeby liczyć godziny.

- Ale bez sportu truskawek nie ma - oznajmiła.

Marek zrobił przerażoną minę.

- Umowa? - zapytała Ula.

Marek westchnął i powiedział:

- Umowa.

Podali sobie ręce.

O czwartej byli już wszyscy goście. Siedzieli razem w salonie, rozmawiali popijając kawę i mocniejsze trunki. Marek otrzymał od wszystkich życzenia i upominki. Nadal dziwił się, dlaczego już dziś dostał prezent od Uli. Postanowił o to zapytać.

- Ula...

Wszyscy umilkli.

- Hmm...

- A dlaczego dałaś mi prezent dzisiaj? Obiecałaś niespodziankę w poniedziałek.

- I słowa dotrzymam - odpowiedziała z uśmiechem.

Dorota, która była trochę podpita zaczęła krzyczeć:

- A ja wiem! Ja wiem, a wy nie! I wam nie powiem.

- Milcz, Dorota - powiedziała Ula ostrzegawczym tonem.

Marek wstał. Pomachał butelką w whisky i rzekł zachęcająco:

- Dorotka... chodź.... Patrz co ja mam...

Wszyscy z wyjątkiem Ulki i Doroty, która właśnie zaczęła się podnosić z miejsca, wybuchnęli śmiechem. Ula również wstała, podeszła do Marka, odebrała mu butelkę i rzekła:

- Jeśli tak zrobisz, nie dostaniesz niespodzianki.

- A będziesz żałował... - rzekła Dorota.

Wszyscy równo:

- Uuuu!!!

Wtrącił się Seba.

- No stary, wolisz mieć niespodziankę, czy wiedzieć, co tracisz?

Marek bez zastanowienia usiadł z powrotem na kanapie. Po dziesiątej już nikogo nie było.

Nazajutrz Marek co pół godziny przychodził do gabinetu Uli i wypytywał ją, kiedy będzie niespodzianka. Zdziwiło go, że poszła na lunch bez niego, gdyż nie zastał jej w biurze. Wypytywał panią Kasię, ale ona nic nie widziała. Zrezygnowany poszedł do swojego gabinetu. O dziwo, jego asystentki nie było. Wszedł do gabinetu i ujrzał na biurku pudełko z niebieską kokardką. „Od Uli?” - ucieszył się Marek. Otworzył pudełko. Były w nim... czerwone bokserki i liścik. „Jednak nie od Uli” - pomyślał widząc charakter pisma.

„Po truskawki przyjdź do mnie. Czekam.

Cała Twoja -

- Marta”