Rozdział 70

- Już jestem - oświadczył Marek.

- Jak było? - zapytała Ula podchodząc do niego.

- O dziwo dobrze. Jak widać żyję. Czekam na nagrodę.

- A skąd mam wiedzieć, że ćwiczyłeś?

Marek pokazał na telefonie zdjęcie, na którym właśnie podnosił ciężary.

- Ile miała?

- 90.

- Ile razy podniosłeś?

- 10.

- Ooo... Coś jeszcze robiłeś?

- Tak.

- Po ile razy?

- Oj, Ula. Nie wierzysz? - Marek wyciągnął z torby mokrą, przepoconą koszulkę i rzucił w Ulę.

- O Boże. Czuję. Idź się umyć.

Po 15 minutach wyszedł z łazienki.

- Ula, czekam.

- Ja też. W kuchni. Kolacja gotowa.

Marek w zaskakująco szybkim tempie zjadł kolację.

- Już zjadłem.

- To dobrze. Pozmywam.

Właśnie wkładała ostatni kubek do zmywarki, gdy Marek podszedł do niej od tyłu, zarzucił sobie ją na plecy i ruszył w kierunku sypialni.

- Marek! Puść mnie! - protestowała dziewczyna próbując się wyrwać.

Po chwili odłożył ją na łóżko...

Nazajutrz.

Ulę obudziło stękanie Marka.

- Ała... Ja nie wstanę...

Ula wybuchnęła śmiechem.

- Trzeba było ćwiczyć, a nie teraz narzekasz.

- To nie moja wina, że mam zakwasy.

- Oj, Marek, nie przesadzaj, na pewno nie jest aż tak źle.

- Gorzej - powiedział wstając z trudem.

Powoli zaczął się ubierać. Ula uczyniła tak samo.

- Kumple wczoraj się śmiali z moich pleców - zaczął Marek.

- I co, może jeszcze im opowiedziałeś, co? - spojrzała na niego i widząc jego minę krzyknęła. - Powiedziałeś! Jak mogłeś?!

- I tak sami wiedzieli, o co chodzi - rzekł Marek wzruszając ramionami. - Ale byli zaskoczeni, chociaż w sumie ja też byłem.

Ula nie odzywała się do niego całą drogę do pracy.

- Oj, Ula, nie gniewaj się...

- Możesz do mnie zadzwonić, bo chyba nie wzięłam telefonu? W każdym bądź razie nie mogę go znaleźć.

Marek szybko wydusił jej numer. Rozległ się dzwonek. „Nie, nie, nie, nienawidzę szefa...!”. Ula wybuchnęła śmiechem.

- Zapomniałam zmienić. No, ale przynajmniej telefon się znalazł.

- Bardzo śmieszne. Po prostu boki zrywać - rzekł z ironią Marek.

Po chwili oboje byli już w swoich gabinetach. Marek, o dziwo, zastał dzisiaj swoją asystentkę.

- Dzień dobry, pani Marto.

- Witam.

- Zapraszam panią do gabinetu. Musimy porozmawiać.

Dziewczyna uśmiechnęła się z triumfem. Posłusznie weszła za nim do gabinetu.

- Chciałbym z panią porozmawiać o tym liściku - rzekł Marek bardzo poważnie, co zaskoczyło dziewczynę.

- Coś tam było niejasnego?

- Nie. Właściwie bardzo jasno było napisane. Co ty sobie w ogóle wyobrażasz?! Jeszcze jeden taki numer i już tu nie pracujesz - rzekł Marek siadając przy biurku.

- No nie wierzę, że te wszystkie historie o romansach z pracownicami były kłamstwem.

- To nie jest twoja sprawa.

- A może jednak moja? - zapytała uśmiechając się zalotnie, podchodząc do niego i siadając na biurku.

„Cholera! Jest za blisko!” - pomyślał Marek. Wstał z fotela. Marta jednak siłą posadziła go z powrotem, złapała za krawat i zaczęła go do siebie przyciągać. „Przegrałem...” - pomyślał Marek zamykając oczy do pocałunku. Nagle drzwi się otworzyły.

- Marek, pójdziesz ze mną... - Ula umilkła na chwilę, a później dokończyła cichym głosem. - ...na lunch...

Marek gwałtownie odsunął się od Marty. Ta spojrzała triumfującym wzrokiem na Ulę i uśmiechnęła się do niej. Ula ze łzami w oczach wybiegła. Marek zerwał się z fotela i ruszył za nią.

- Ula!

Nie zdążył dobiec do windy, więc zbiegł schodami. Dogonił ją przy wyjściu, przy stanowisku pana Władka.

- Ula, to nie tak jak...

Nie dokończył, bo zapłakana Ula z wściekłością odwróciła się, z całej siły go spoliczkowała i wybiegła. Marek stanął jak wryty. Po chwili się otrząsnął i rozmasowując policzek wybiegł na ulicę. Jednak Uli nigdzie nie było. Wściekły ruszył w kierunku swojego gabinetu. Marta siedziała w fotelu za jego biurkiem. Marek wrzasnął do niej:

- Wynoś się stąd! Już tu nie pracujesz! Zejdź mi z oczu! Zacznij się pakować!

Wybiegł z gabinetu i szybkim krokiem poszedł do przyjaciela. Wszedł bez pukania. Ze łzami w oczach krzyknął do niego:

- Seba, znowu wszystko spieprzyłem!

Szybko opowiedział mu całą historię. Sebastian spojrzał na niego z politowaniem.

- Racja. Wszystko spieprzyłeś.

- To wiem! - krzyknął Marek. - A jakaś złota rada?

- Co ja ci mogę powiedzieć? Jedyne co możesz teraz zrobić, to lecieć za nią i ją przepraszać, chociaż wątpię, czy ci wybaczy.

Marek szybko wybiegł z gabinetu. Po krótkiej chwili (i złamaniu z tysiąca zasad ruchu drogowego) otworzył drzwi od mieszkania, jednocześnie wpadając na Ulę ciągnącą torbę.

- Ula, proszę, wysłuchaj mnie - rzekł zamykając za sobą drzwi.

- Chcesz, to opowiadaj, ale i tak nie uwierzę.

- Kochanie, to naprawdę nie było tak, jak wyglądało. Rozmawiałem z nią o tym nieszczęsnym liściku i wtedy ona zeszła na temat moich romansów... zaczęła być nachalna... Wstałem, chciałem odejść, ale ona siłą mnie posadziła i przyciągnęła do pocałunku. Ula, ja naprawdę nie chciałem... Ona już tam nie pracuje! Ula, wybacz mi!

- Dziwne, bo wyglądało to trochę inaczej. Ty też ją chciałeś pocałować - rzekła ze łzami w oczach i wybiegła z mieszkania.

Zrezygnowany Marek usiadł na kanapie i ukrył twarz w dłoniach. Po chwili wziął się w garść i poszedł do sypialni. Na łóżku ujrzał kartkę. „Ślubu nie będzie!”. Na kartce leżał pierścionek. Marek się popłakał.

Tymczasem w taksówce.

- Ala? - zapytała zapłakana Ula.

- Tak. Ulka, dlaczego płaczesz?

- Mogę się na kilka dni do ciebie wprowadzić?

Ala westchnęła i zapytała:

- Co ci zrobił?

- Zabierzesz mnie spod firmy? Wtedy porozmawiamy.

- Dobrze.

W tym samym czasie.

Marek doszedł do siebie i zadzwonił do Sebastiana.

- No i jak? - odebrał Seba.

Marek otworzył szafę.

- Stary, jest tragicznie. Zabrała wszystkie rzeczy, z wyjątkiem kilku drobiazgów, które dostała ode mnie. No i oddała mi pierścionek.

Seba zamilkł na moment.

- No to faktycznie. Może wpadniesz do mojego mieszkania za moment? Ja też tam dojadę i pogadamy.

- Dobrze - odparł Marek.

Po 10 minutach.

- Ale panie władzo, nie odpuści pan?

- Odpuścić 120 na terenie zabudowanym? Będzie mandacik i punkty karne. Imię i nazwisko proszę.

- Marek Dobrzański.

- To będzie 600 złotych i 10 punktów karnych.

Pogrzebał w rejestrze i powiedział:

- O! Widzę, że niedługo pożegnamy się z prawem jazdy. Zostało panu tylko 5 punktów.

- Tak, wiem - odparł zrezygnowany Marek, wsiadając do Lexusa. - Do widzenia.

- Do widzenia. Szerokiej drogi.

Marek skręcił w prawo i już był pod blokiem Seby.

Ula siedziała w salonie u Ali.

- Jak on mógł ci to zrobić? Po tym wszystkim zaczęłam wierzyć, że mu naprawdę na tobie zależy, nawet zaczęłam go wspierać!

Ula płakała.

- Co ja mam teraz zrobić? Świat mi się zawalił!

- Odejdź z pracy!

- Nie odejdę! Nie pokażę mu swojej słabości.

- Ula, znów będziesz cierpieć. To błędne koło nie ma sensu.

W tym samym czasie.

Marek zapukał do mieszkania Sebastiana. Od progu przywitała go Dorota.

- Jak mogłeś?! Moją najlepszą przyjaciółkę! A ja ci wierzyłam! Ba! Wszyscy ci wierzyli! Jesteś z siebie dumny?!

Marek już miał odpowiedzieć, gdy ta zamknęła przed nim drzwi. Zrezygnowany usiadł na schodach i czekał na Sebę. Ten przyszedł po kilku minutach i wydarł się na całą klatkę:

- Pieprzony gliniarz! Pod samym blokiem mnie udupił!

- Ile dostałeś? - zapytał Marek wyciągając z kieszeni swój mandat.

- Czterysta i sześć punktów. A ty?

- Sześćset i dziesięć.

- To jak ty jechałeś?

- 120.

- Ja też jakoś tak - powiedział zdziwiony Seba.

- To czemu ja dostałem więcej o dwieście złotych i o cztery punkty karne?

- Idź się kłócić.

- Mam wyjebane. Chcę pogadać.

- Okej. Czemu siedzisz na klatce?

- Twoja dziewczyna mnie zjechała od góry do dołu, a później zamknęła mi drzwi przed nosem.

- Ło - Seba otworzył drzwi od mieszkania.

Dobiegł ich wrzask Doroty.

- Jak mogłeś?!

Sebastian szybko się nachylił, a Marek odskoczył w bok.

BUM!!!

Drewniany wałek uderzył w drzwi sąsiadki. Ta otworzyła drzwi.

- O! Dorotka! Oddajesz wałek! Dzięki! - powiedziała zabierając wałek i zamykając drzwi.

Sebastian niepewnym krokiem wszedł do środka.

- Pogięło cię?! Co ty w ogóle robisz?!

Niespodziewanie Dorota wybiegła z nożem w ręce. Marek odskoczył do tyłu, natomiast przerażony Sebastian złapał Dorotę w pasie.

- Co ty, z nożem na niego?! - krzyknął.

- Nie, no co ty? Obiad robię! - rzekła wypuszczając nóż z ręki. - Puść mnie!

Sebastian ją puścił.

- Co ty w ogóle zrobiłeś?! Jak mogłeś?! Ja dla ciebie zaryzykowałam przyjaźń, żeby was połączyć, a ty co, spieprzyłeś to przez jakąś puszczalską flądrę?!

Marek stał ze spuszczoną głową.

- Nie dobijaj go! - rzekł Seba. - Nie widzisz w jakim jest stanie?!

- No nie bardzo - rzekła z ironią.

Marek bez słowa podszedł do barku, wyciągnął butelkę wódki i zaczął sam pić. Dorotę zatkało Marek usiadł na podłodze przy barku i zaczął:

- Głupia szmata! Jak mogłem zrobić coś takiego Uli? - mówił bardziej do siebie niż do nich. - Zniszczyłem coś tak pięknego!

Po krótkiej chwili butelka była w połowie pusta. Sebastian usiadł koło niego i wziął kolejną butelkę dla siebie.

- Co ja w ogóle zrobiłem? Przecież zacząłem z nią rozmawiać o tym pieprzonym liściku... - sięgnął kolejną butelkę i wziął duży łyk. - A ta zrobiła się nachalna. A ja jak głupi i bezradny się poddałem!

- Jaki liścik? - zapytała Dorota.

- No ten co mi dała z prezentem na moje urodziny - powiedział Marek.

- Dostał bokserki i liścik w który było napisane, że po truskawki ma przyjść do niej, czy jakoś tak i jeszcze było podpisane „Cała Twoja - Marta” - dodał Seba.

- A skąd ona wiedziała o truskawkach? - zapytała Dorota.

- Nie wiem. Chyba czytała ten artykuł - rzekł Marek.