Rozdział 74

- Tak, nadal jesteśmy parą.

- A co ze ślubem? Przełożymy? Odwołamy? Ula, czy ty mnie jeszcze w ogóle kochasz?

- Tak, ciągle cię kocham. Marek...

- Co?

- Przecież my w ogóle daty nie mamy ustalonej, co ty chcesz przekładać albo odwoływać?

- W sumie fakt. To co, ustalamy?

Ula się uśmiechnęła. Marek odwzajemnił uśmiech i złapał ją za rękę.

- Marek, wiem, że nie powinnam pytać, ale czy bardzo cię boli to miejsce gdzie uderzył Maciek?

Ten nie odpowiedział.

- Marek...

- Ula, daj spokój. Należało mi się.

- Odpowiedz!

Marek nadal milczał, więc postanowiła sprawdzić. Szła po jego prawej stronie, wyciągnęła lewą rękę i dotknęła go za plecami w miejscu uderzenia.

- Ała, Ula! - Marek zwinął się z bólu.

- Marek, pokaż!

- Oszalałaś?! - zaprotestował.

Ula się jednak nie poddała i zanim zdążył się zorientować, nie zwracając uwagi na innych przechodniów, podwinęła mu koszulę i aż syknęła.

- Kurde blaszka, co on ci zrobił?!

Marek się speszył.

- Jak mógł?! - kontynuowała Ula.

- Ulka, daj spokój! To tylko siniak! A że trochę boli to trudno, poboli i przestanie!

- Jak to poboli i przestanie? Do lekarza z tym idź, może ci żebra połamał!

- Panikujesz.

- Jak panikujesz? - wzięła go za rękę i pociągnęła do przodu.

- Gdzie mnie prowadzisz? - zapytał podejrzliwie.

- Do lekarza.

Marek wyszarpnął jej rękę i stanął jak wryty.

- Nigdzie nie idę!

- Idziesz!

- Nie! Dlaczego ty się tak tym przejmujesz?

- Bo martwię się o twoje zdrowie. Poza tym to przeze mnie.

- Chyba raczej przeze mnie. I powtarzam ci, że nie jestem za to zły na Maćka. Jestem zły na was, za to, że się wtrąciliście.

- Marek! Nie mów tak!

- Dlaczego? To prawda!

- Wcale nie!

„Zależy jej na mnie” - pomyślał i uśmiechnął się do niej znacząco, a Ula jak zwykle rozumiejąc go bez słów dodała:

- Tak, zależy mi na tobie.

Marek nadal się uśmiechając podszedł do niej i ją pocałował.

Po dłuższej chwili wrócili do firmy. Gdy wyszli z windy powitał ich Sebastian.

- I jak? - zapytał.

- A jak widać? - odpowiedział Marek pytaniem na pytanie łapiąc Ulę za rękę.

- Ula, a to o czym gadaliśmy pod koniec w taksówce?

Ula się uśmiechnęła, a Marek uprzedził ją z odpowiedzią.

- O zaufaniu mówicie? Nad tym musimy popracować.

- To super! Wreszcie znowu zgoda. Już ja dopilnuję, żeby ten idiota takich numerów więcej nie odwalał.

- Sam spróbuję się dopilnować, a w razie problemów będę alarmować - powiedział Marek.

- No to co? Może byśmy w czwórkę wypadli za miasto, żeby się odstresować? - zaproponował Seba.

- Co masz na myśli? - zapytała Ula.

Marek się wtrącił.

- Coś w stylu lipca 2005?

- Dokładnie.

- O czym wy mówicie? - zapytała Ula.

- A może jeszcze to samo miejsce? - zapytał Marek ignorując Ulę.

- Dlaczego nie? Fajnie tam było.

- Hej! Ja też tu jestem! - zawołała Ula.

- Stary, ale ty chyba nie weźmiesz tego namiotu co wtedy?

- Dlaczego?

- Przecież wiesz jak wygląda. Po tym co zrobiła Aśka?!

- Jaka Aśka?! - zdenerwowała się Ula.

Marek znowu zignorował Ulę.

- Trzeba było ją lepiej pilnować, to twoja laska. Ciesz się, że to namiot, a nie samochód, bo bym cię chyba zabił.

- A twoja Elizka co odwaliła?

- Weź mi w ogóle nie przypominaj.

Ula odchrząknęła. Marek spojrzał na nią, po czym powiedział:

- Stary, powspominamy kiedy indziej. To co Ula, jedziemy pod namiot?

- Po co mnie pytasz, przecież i tak wszystko ustalone.

- Ula... Bez ciebie nigdzie nie jadę.

- Zastanowię się.

- No Ulka... Powiedz, bo nie wiem, czy pogadać z Dorotą, czy nie.

Marek objął ją ramieniem, uśmiechnął się i powiedział:

- Pojedzie, pojedzie... Stary, a ile w ogóle ci jestem dłużny?

- No... potrójny kurs...

- Ja bym powiedziała podwójny - wtrąciła Ula.

Marek zrobił obrażoną minę.

- ...zamknięcie drzwi, uciszenie kierowcy, otwarcie drzwi i powrót... No stary, razem 1000 zł, ale widok Uli machającej do radiowozu - bezcenny.

- Jakiego radiowozu? - zapytał spanikowany Marek.

- Ula chciała zgłosić porwanie, ale wziąłem jej telefon, tak jak mi radziłeś, więc ona w akcie desperacji machała do jadącego równolegle radiowozu. A co na to policjanci? Odmachali jej!

Marek zaczął się śmiać.

- Haha. To było porwanie! - oburzyła się Ula.

- Ale za to w szczytnym celu. - rzekł Seba.

- Dobra stary, rozliczymy się później.

Marek złapał Ulę za rękę i poprowadził do swojego gabinetu. Po krótkiej chwili byli już w środku. Marek zamknął drzwi za Ulą, złapał ją w pasie i przyciągnął do siebie.

- Nawet nie wiesz jak mi tego brakowało - rzekł Marek. - Wiesz? Raz byłem na siłowni.

- Ooo... Sukces - rzekła z uśmiechem Ula.

- A dostanę nagrodę? - zapytał, po czym pocałował ją namiętnie.

Ula nie miała szans się oprzeć. Pociągnął ją w stronę biurka. Nagle przerwał.

- Coś się stało? - zapytała zdezorientowana Ula.

- Patrz - wskazał ręką na Sebę patrzącego na nich zza szyby.

Ula wybuchnęła śmiechem. Wściekły Marek podszedł do szyby i zaczął zasłaniać żaluzje, jednocześnie pokazując przyjacielowi środkowy palec. Zasłonił do końca i odwrócił się. Usłyszał pukanie do szyby. Do reszty wyprowadzony z równowagi krzyknął:

- Seba, spierdalaj!

Ula spojrzała na niego zdziwiona. Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. Pomysł, jak ukarać Marka za akcję z Martą.

- Marek...

- Hmm...

Chciał do niej podejść i ją przytulić, ale ona go odepchnęła. Marek spojrzał na nią zaskoczony myśląc „Co jest?!”.

- Udowodnij mi, że chodzi ci o mnie.

- Przecież chodzi mi o ciebie - rzekł zdezorientowany.

- Ale udowodnij mi, że chodzi ci o mnie, a nie o... no wiesz.

- A jak mam ci to udowodnić?

- Zero seksu!

Marek zrobił przerażoną minę.

- Ale dlaczego?!

Nagle wszedł Krzysztof.

- Co to miało znaczyć?

- Ale o co ci chodzi? Aaa... Jestem dorosły! A poza tym to nie było do ciebie - zaczął tłumaczyć się Marek.

- Wiem. Ale to nie zmienia faktu, że masz się tak zachowywać. To po pierwsze.

- A po drugie? - zapytał zrezygnowany Marek.

- Dlaczego nie przyszedłeś na spotkanie z Terleckim?

- Zapomniałem - rzekł wymijająco.

- O, widzę, że z Ulką już pogodzeni. Chociaż jedna dobra wiadomość.

Ula się uśmiechnęła i rzekła:

- Pójdę już.

- Ale... - zaczął Marek.

- Do widzenia, panie Krzysztofie.

- Do zobaczenia, Uleńko.

Po chwili już jej nie było. Weszła do swojego gabinetu i ujrzała Alę.

- Cześć, Ulka.

- Cześć, Alu. Coś się stało?

- Nie. Przyszłam zabrać cię na kawę.

Ula się uśmiechnęła i rzekła:

- To chodźmy.

Po dłuższej chwili były już w bufecie. Usiadły przy stoliku i zaczęły rozmowę. Gadały dłuższą chwilę, gdy wszedł Marek. Podszedł do stolika i zapytał z uśmiechem:

- To od której zaczynamy jutro lekcje?

- A od której możesz?

- Od rana.

- No to dziesiąta?

- Okej. Przyjadę po ciebie.

- To będę czekać.

- Wilkońskiego, tak?

- Tak.

- To cześć - rzekł odchodząc.

- Pa!

Ala spojrzała na Ulę ze złością i rzekła:

- Pogodziliście się?!

- Tak - rzekła przeczuwając jej reakcję.

- Ula, będziesz tego żałować!

- Ala, zrozum, ja go kocham, on mnie też.

- I co, może jeszcze nad datą ślubu myślicie?

Ula nie odpowiedziała.

- Ula! Zobaczysz, znowu będziesz przez niego płakać!

Do stolika podeszła Ela.

- Dlaczego znów będziesz płakać? Coś się stało? - zapytała.

- Nie! - krzyknęła Ula podrywając się z miejsca i wychodząc z bufetu.

Szybkim krokiem udała się do swojego gabinetu. Zamknęła drzwi, usiadła przy biurku i zaczęła zajadać się krówkami. Po chwili bez pukania wszedł Marek.

- Ula, mam sprawę. Coś się stało?

- Nie, nic. O co chodzi?

- Ula, mi możesz powiedzieć.

- Ale nic się nie stało.

- Przecież widzę. Powiedz.

Ula powiedział co się stało w bufecie. Marek podszedł do niej, przykucnął i złapał ją za rękę.

- Ula, ja już nigdy, ale to naprawdę nigdy cię nie skrzywdzę. Wierzysz mi?

- Tak, wierzę, ale przykro mi, gdy słyszę coś takiego od mojej przyjaciółki.

- To moja wina.

- Marek...

- Ula, przecież ja wiem, że to moja wina.

- No dobra, twoja.

- Dzięki - rzekł z ironią Marek. - Może ja spróbuję z nią porozmawiać?

- Lepiej nie.

- W sumie racja. Najpierw wałki, później noże, to boję się myśleć, co by było teraz.

- Jakie wałki, jakie noże?

- Pamiętasz, to było tego dnia, jak dostałem od ciebie w twarz. Wtedy, kiedy zerwałaś zaręczyny.

- No tak, pamiętam. Ale nie rozumiem, o co chodzi.

- Poszedłem do Seby, zarobiłem mandat, ale mniejsza z tym... Od progu przywitała mnie Dorota.

- Przywitała?

- Coś w stylu: „Jak mogłeś?!” i trzasnęła mi drzwiami przed nosem. Później wszedł Seba, który też dostał mandat, cholera, mniejszy, ale to też nie o to chodzi. No i Seba otworzył drzwi i poleciał w moją stronę wałek, a później ruszyła na mnie z nożem.

- Nic ci się nie stało?

- Nic, oprócz tego, że wylądowałem na izbie.

Oboje wybuchnęli śmiechem. Pośmiali się chwilę, gdy nagle Marek wstał i zaczął szukać czegoś w kieszeni.

- Czego szukasz?

- Tego - rzekł wyciągając jej pierścionek zaręczynowy. - Ula, weźmiesz go z powrotem? - zapytał z nadzieją.

- Tak - rzekła z uśmiechem.

Uradowany Marek założył jej pierścionek na palec. Nagle do gabinetu wszedł Maciek.

- Cześć Ula! - zauważył Marka. - Co on tu robi?!

- No bo... - Ula się zawahała.

- Jesteśmy już razem - dokończył za nią Marek.

- CO?!

- Maciek, jak mogłeś?! - wrzasnęła Ula.

Marek i Maciek spojrzeli na nią zdezorientowani i zapytali równo:

- O co ci chodzi?

- O to, że pobiłeś Marka!

- Sam chciał.

- Maciek, ja nie mam pretensji. Zasłużyłem. Ale znasz Ulę.

- No fakt, znam Ulę. Zaciągnęła cię już do lekarza?

- Chciała, ale się nie dałem.

- No patrz. A ja zawsze z nią przegrywam.

- No bo patrz, musisz być twardy. Jesteś facet. Nie możesz się tak dawać - zaczął Marek. - Ja w takich sytuacjach stoję w miejscu, ona mnie ciągnie, a ja stoję dalej. Albo ewentualnie uciekam przed gazikiem.

Oboje usiedli na fotelach naprzeciwko siebie. Ula patrzyła na nich, jakby byli nienormalni.

- Ale kiedy ja odwijam takie numery, to ona się obraża.

- Wiem. Ale później się z reguły godzimy. Wy chyba też.

- Tak, racja.

- Ha! No widzisz!

Gadali tak jeszcze chwilę, jakby zapominając o tym że są skłóceni, gdy Marek wstał.

- To ja idę. Na razie. Cześć Maciek - rzekł wyciągając w jego stronę prawą dłoń.

- Cześć - Maciek uczynił tak samo.

Po chwili Marka już nie było.

- Zaraz, zaraz, po co ja tu przyszedłem? Aaa... Ula, jak mogłaś?!

Ulę zamurowało.