Rozdział 85

„Co jest?!” – pomyślał Marek, po czym razem z Ulą, która się obudziła, wyjrzał z namiotu.

- Michał, uważaj na... – zaczął.

PAC!

- ...na buta – dokończył Marek. – Dorota, ty to masz cela.

- Ała... Czyje to takie kopyta? – rzekł Michał trzymając wielkiego buta.

- Dorota, gdzie mój but? – zapytał Seba.

- Tam – oznajmiła.

Ula chciała wyjść bardziej, ale...

- Ula, nie! – krzyknął Marek.

BUM!

Ula leżała na ziemi i Marek na niej.

- Ałaa...

- A wy co, w jednym śpiworze? – zapytał Michał.

- Bała się.

- Czego?

- Nie wiem. Cholera, to przecież niemożliwe – dodał ciszej gramoląc się ze śpiwora. – Czuję się, jakbym miał deja vu. Bardzo złe deja vu.

- Co? Mówiłeś coś? – zapytała Ula.

- Nie, nic.

Po godzinie mieli już rozłożone namioty na sąsiedniej plaży.

- To co? Namioty rozłożone? – zapytał Michał. – Jak tak, to Marek, mam dla ciebie niespodziankę.

- Niech zgadnę. Masz Hecklera&Koch PSG-1, tak?

- Skąd wiesz? – zapytał zdziwiony Michał.

- Nieważne.

Ula podeszła do Marka.

- A ty co? Skąd to wiesz?

- No bo... Nieważne.

Ula odciągnęła go na bok.

- O co chodzi?

- Ula, i tak mi nie uwierzysz.

- Skąd wiesz?

- Bo ja sam w to nie wierzę.

Nagle usłyszeli:

- To co, małe zawody? – krzyknął Michał.

- O Boże – mruknął Marek.

- Co jest? – zapytała Ula. – I nie chcę słyszeć „nieważne”.

- Ale... No dobra. Ale obiecaj że mnie nie wyśmiejesz.

- Przecież nigdy cię nie wyśmieję. 

- To się okaże. No dobrze.

Marek, szczegół po szczególe, tak jak udało mu się wszystko zapamiętać i starając się nie omijać dialogów opowiedział Uli cały swój sen, a na koniec dodał:

- ...i wtedy obudził nas Michał dokładnie tym samym tekstem.

Ula patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami i powiedziała:

- Marek... może za dużo wypiłeś... a poza tym... przecież jak mógłbyś podejrzewać mnie o zdradę? Uspokój się, to tylko sen.

- Mam taką nadzieję.

Ruszyli w stronę reszty.

- A wracając do twojego snu... – zaczęła Ula. – ...to to, że masz w domu broń to prawda?

- Nie rozmawiajmy o takich szczegółach. Ale nawiasem mówiąc: komoda, pierwsza szuflada od góry.

Wybuchnął śmiechem. Ula nie była taka zadowolona.

- Jak mogłeś mi o tym nie powiedzieć?

- No teraz ci mówię…

- Haha!

Podeszli do reszty.

- Hej! Ale ja jestem głodna! – krzyknęła Dorota.

- Ale… - zaczął Michał, ale przeczuwając, co ma dalej nastąpić przerwał mu Marek:

- No to trzeba pojechać do sklepu. Michał, pojedziesz ze mną?

- Yyy... No dobra – zwrócił się do reszty. – To co chcecie?

Po dwóch godzinach byli już po śniadaniu.

- To jak, strzelamy? – rzekł już pijany Seba.

- No już, już ci daję broń. Ledwo na nogach stoisz! – rzekł Michał.

Ula z zaskoczeniem patrzyła jak Marek mówił po cichu te dwa zdania równo z Michałem. „Przecież to nie może być prawda” – pomyślała. – „Ale jeśli to prawda, to...”. W tej samej chwili Seba ruszył w jej kierunku chwiejnym krokiem. „O nie!” – pomyślała Ula.

- Trzymam się! – zaczął Seba przymierzając się do rzucenia Uli na szyję. 

Ta jednak odsunęła się i pociągnęła go za łokieć w stronę Doroty.

- Trzymaj się Dorki! – powiedziała, po czym pomyślała „To tylko głupi przypadek”.

- To chodźcie, postrzelamy – powiedział Michał.

Cała zabawa odbywała się dokładnie tak samo jak w śnie Marka. W końcu przyszła kolej na niego. Marek przymierzył się do strzału myśląc: „Ciekawe, czy mnie cofnie. No i czy podłożył coś do butelki.”.

- STOP! – krzyknął Michał.

Marek parsknął śmiechem i zmierzwił włosy nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć.

- O nie, ty idziesz dalej! – dokończył Michał.

Marek podniósł się z ziemi, na której się wcześniej położył, westchnął i poszedł na brzeg lasu.

- Może być? – zapytał.

- No ewentualnie. Chociaż... czekaj. – Michał wziął butelkę i zaniósł ją na most.

Wszyscy spojrzeli na niego zaskoczeni. Michał spojrzał na nich i rzekł:

- No co? To snajper!

„Który za moment pewnie wysadzi most, co?” – pomyślała z ironią Ula. – „W to już na pewno nie uwierzę”. Marek znów się położył. „Widocznie to możliwe” – pomyślał po kilku sekundach przyglądania się butelce, po czym rzekł:

- Michał, a co to jest w tej butelce?

Ula poruszyła się zaniepokojona.

- Co? Nic. Przywidziało ci się. Strzelaj.

- Jak w wojsku – rzekł Marek oddając strzał.

BUM!

Mostu nie było.

Dziewczyny krzyknęły przerażone (Kacper też). Ula spojrzała na Marka przerażona.

- Ale... – dziewczyna urwała.

- Chodźcie obejrzeć szkody! – zawołał Michał.

Po dłuższej chwili Marek wręczył Uli broń.

- No, twoja kolej.

Dziewczyna wzięła ją nie wiedząc co dalej robić. „Ale ja nie mogę! Od tego się zaczęło!” – pomyślała, po czym rzekła oddając broń Markowi.

- Nie, ja nie chcę.

- Ula! – zawołała Dorota. – No weź, nie bój się!

- Dzięki – rzekł Marek z uśmiechem.

- Marek, ja ci wierzę – powiedziała patrząc mu prosto w oczy.

- A w co wierzysz? – zapytał Seba podchodząc do nich chwiejnym krokiem.

- Nieważne – rzekł wymijająco Cygan.

- Ulka, co się stało? – zapytał Michał.

- Nie, nic.

Michał spojrzał na nią pytającym wzrokiem. Wtrącił się Marek, jednocześnie oddając Bulterierowi broń.

- Masz.

- Ale… Na pewno nie chcesz?

- Nie, nie chcę. Marek, mogę cię na chwilę prosić? – zapytała Ula.

- Jasne – rzekł jednocześnie łapiąc Ule za rękę, po czym oboje odeszli na bok.

- Marek, co teraz?

- Ale z czym?

- No wiesz. Twój sen. On się w pewnym stopniu sprawdza.

- Co chcesz z tym zrobić?

- Marek, nie chcę, żebyś zrozumiał mnie źle, ale może wrócimy?

- Zrobisz to dla mnie? To znaczy dla nas?

- Nie chcę, żeby te wakacje tak się skończyły, nie chcę ryzykować nas.

- Ula… - Marek podszedł do dziewczyny i ją przytulił z całej siły, po czym wyszeptał – Dziękuję. To kiedy się zmywamy?

- Yyy... Teraz?

Marek się uśmiechnął, złapał narzeczoną  za rękę, po czym rzekł:

- To chodź.

Podeszli do reszty. Marek zaczął:

- My już wracamy do domu.

- Co?! – zapytali równo.

- Tak jakoś wyszło. Dorota, zostajecie, czy wrócicie razem z nami? 

Dorota spojrzała na Sebastiana, po czym równo odpowiedzieli:

- To my też pojedziemy.

Po godzinie byli już spakowani.

- To my jedziemy. Cześć!

- Szerokiej drogi!

Ruszyli. Po dwóch godzinach jazdy byli w połowie drogi do Warszawy. Sebastian spał na tylnym siedzeniu oparty o Dorotę, a Marek trzymał Ulę za rękę. Nagle usłyszeli jakiś dziwny dźwięk.

- Cholera! – krzyknął Marek.

- Co się stało? – zapytała Ula. 

Marek zatrzymał się na poboczu i wysiadł z auta.

- Cholera!

Ula również wysiadła, podeszła do narzeczonego i wybuchnęła śmiechem.

- Co się stało? – zapytała Dorota.

- Marek przebił oponę – oznajmiła ze śmiechem Ula.

Zrezygnowany Marek podszedł do bagażnika, wyciągnął z niego lewarek i koło zapasowe.

- Marek, może ci pomóc?

- No właśnie, może ci pomóc? Będzie szybciej.

- Ni byłbym tego taki pewien. Dzięki. Dorota, musicie z Sebastianem wysiąść z auta.

Dorota zaczęła szturchać Sebę.

- Sebuś... Sebuś! Seba! Sebastian!

- Tak, już! – poderwał się na równe nogi.

Cała trójka wybuchnęła śmiechem.

- Seba, spokojnie – zaśmiał się Marek.

Po piętnastu minutach ruszyli dalej.

Trzy godziny później byli już w Warszawie, pod blokiem Ali. Pierwszy wysiadł Marek, otworzył drzwi Uli, pomógł jej wysiąść i zapytał:

- Pomóc ci zanieść torbę?

- Nie, nie musisz.

- Ulka... – rzekł jednocześnie podchodząc do bagażnika i wyciągając torbę. – To jak, trzecie piętro?

Dziewczyna kiwnęła głową. Oboje udali się w stronę klatki. Po chwili byli już pod drzwiami mieszkania Ali.

- Może wejdziesz? – zaproponowała Ula.

- Chciałbym, ale Seba i Dorota czekają.

- Faktycznie, zapomniałam.

- Będę leciał.

Już miał schodzić, gdy usłyszał:

- Czekaj!

- Coś się stało? – cofnął się.

Dziewczyna podeszła do narzeczonego, uwiesiła mu się na szyję, pocałowała czule po czym rzekła:

- Dziękuję.

- Za co?

- Za to, że jesteś, za to, że mi ufasz. Za wszystko. Kocham cię.

- Ja ciebie też. Naprawdę muszę już iść.

Ula zrobiła smutną minę.

- Pa.

- Pa.

Dziewczyna weszła do mieszkania i zawołała:

- Ala, już jestem!

- Już?! Co tak szybko?! Ale w sumie dobrze. Muszę ci coś powiedzieć!

Ula położyła torbę na podłodze i zapytała:

- Coś się stało?

- Tak. To znaczy nie.

Ula spojrzała na przyjaciółkę podejrzliwym wzrokiem.

- No bo ja i twój tata...

- Nie mów, że to prawda, że przeprowadzasz się do Rysiowa?! – przerwała jej uradowana Ula.

- Skąd wiesz?

- Markowi się wyśniło. Nieważne. Tak się cieszę! – rzekła przytulając się do Ali.

- Aha, Ulka, poczyniłam już pierwsze kroki co do tego, żeby to mieszkanko było twoje. To jest dosłownie kwestia kilku podpisów.

- Dzięki. Ala, nie musisz...

- Ale chcę.

- To kiedy się wyprowadzasz?

- W zasadzie to zaraz.

- Już? Tak szybko?

- Mhm. Chyba nie masz nic przeciwko?

- Nie. Ala, to wspaniale!

Razem zniosły torby Ali do auta. Po chwili Ula była już sama w swoim nowym mieszkaniu.