Rozdział 88

- Dziękuję, że zgodziłeś się ją wziąć.

- Ale nie myśl sobie, że już zawsze będzie z nami jeździła.

Ula kiwnęła głową.

- Ale wiesz, że jak przyjmą kandydaturę Dorki, to znowu będę twoją asystentką?

- Wiem – Marek się uśmiechnął.

- I Tami będzie siedziała u ciebie w gabinecie, bo ja będę musiała zwolnić Dorce biuro.

- Co?!

- No a gdzie? W sekretariacie ma być? Przecież ty w swoim biurze masz wiele fajnych rzeczy.

- O co ci chodzi?

- No wiesz... samochodziki, te kuleczki na biurku i takie tam...

- Zapomnij.

- Marek, przecież to twój piesek.

- ZAPOMNIJ. NIE I KONIEC – rzekł bardzo wyraźnie.

- Jeszcze zobaczymy – rzekła Ula z tajemniczym uśmiechem na ustach.

- Ula!

- No co?

Marek zaparkował pod swoim blokiem.

- Poczekaj chwilę – powiedział, po czym cmoknął Ulkę w policzek, wyszedł z auta i już go nie było.

Natomiast Ula zaczęła mówić do pieska:

- To jak Tami? Wyjdziemy na trawkę?

Piesek wywalił język. Dziewczyna uśmiechnęła się i wyszła z pieskiem z samochodu. Puściła go na trawę i zaczęła się z nim bawić.

Po dłuższej chwili.

- Widzę, że wy się jeszcze polubicie – rzekł Marek uśmiechając się.

- O, Marek! Ty masz na sobie jeansy? Nie wierzę…

- No co? Nie ładnie?

- Nie, nie. Fajnie.

- Wiesz, Ula. Ten pies na lato linieje. Na jeansach nie będzie widać sierści, a na spodniach od garnituru tak.

- Aaa... Praktycznie i wygodnie.

- Dokładnie.

Po pół godzinie weszli do siedziby firmy. Marek trzymał Tami na rękach. Przywitali się z panem Władkiem i wsiedli do windy.

- I jak myślisz? Jaka będzie reakcja na pieska? – zapytała Ula.

- Będą w szoku – odparł z uśmiechem.

Drzwi od windy się otworzyły. Wysiedli z niej i od razu przywitał ich Seba.

- I jak, Ula, podobała ci się niespodzianka? W sensie piesek?

- O, cześć, Seba. Tak, fajna.

- Cześć – rzekł Marek.

Seba pogłaskał pieska i rzekł:

- To ja lecę. Dorota czeka na mnie na dole. Pa! – i już go nie było.

- Cześć! – zawołała Ania i podeszła do nich. – Jaki fajny... Czyj?

- Jej – Marek wskazał na Ulę.

- Jego – Ula wskazała na Marka.

Oboje wybuchnęli śmiechem.

- Czyli wspólny, tak? – zapytała recepcjonistka.

Narzeczeni przytaknęli.

- A jak się wabi?

- Tami – rzekła Ula.

- Już tak było – dodał Marek.

- A to jest Husky, tak? – dopytywała zaciekawiona Ania.

Marek poczerwieniał ze złości. Już otwierał usta by „odpowiedzieć”, gdy wtrąciła się Ula.

- Nie, to nie Husky. To Alaskan. Alaskan Malamute.

- Aha... No faktycznie, Husky ma inne oczy, zielone albo niebieskie, a Tami... Tami?

Ula kiwnęła głową. Ania kontynuowała.

- Tami ma brązowe.

- No i Alaskany są troszkę niższe i tęższe. Husky są trochę chudsze i wyższe – dodał Marek. – My już pójdziemy. Ulka, wejdziesz na chwilę do mnie?

- Okej.

Ula i Marek z pieskiem weszli do gabinetu prezesa. Chłopak puścił pieska na podłogę i zamknął drzwi za sobą.

- Mam jedno pytanko.

- Słucham.

- Bo jeśli jednak nie będzie tak jak w moim śnie i nie przyjmą kandydatury Doroty na dyrektora finansowego to...

Ula mu przerwała.

- To będę nim dalej.

Uśmiechnęła się.

- Dzięki.

- Ale postaraj się.

- Spróbuję.

Wpadła Viola.

- Marek, ja mam sprawę wagi kosmicznej!

- Cześć, Viola – rzekli równo.

- Cześć. O, co to jest? – wskazała na pieska podgryzającego skórzaną kanapę.

- Tami, nie! – krzyknęli równo Ula i Marek.

Pies ustąpił.

- To jest piesek – oznajmiła Ula.

- Ale słodki! – Viola zaczęła go głaskać.

- Viola, co chciałaś? – zapytał Dobrzański.

- Ja... ja chciałam... Co ja chciałam? A! Marek, mam sprawę wagi kosmicznej!

- To już wiemy.

- Bo ja muszę się dzisiaj trochę wcześniej urwać z pracy. Mogę? – zapytała.

- A dlaczego? – dopytywał Marek.

- Bo się umówiłam. Dasz wiarę?!

- A ile wcześniej chciałaś wyjść? – pytał dalej.

- No... w sumie to teraz.

- CO?! Viola...

- Marek, daj spokój. Niech idzie – rzekła Ula.

- Ale...

- Marek, nie bądź bez serca – podpuszczała go narzeczona.

- No dobra. Ale robię to po raz ostatni – rzekł Marek.

- Dzięki Ula. Pa! – wybiegła z psem na rękach. (Wcześniej go wzięła żeby pogłaskać.)

Po chwili wpadła do gabinetu.

- Zapomniałam! – rzekła odkładając Tami na podłogę. – Lecę.

- Trzymam kciuki! – krzyknęła Ula.

- Nie dzięki! – rzekła Viola.

Po chwili już jej nie było w firmie.

- Dobra, Marek, to ja też już lecę. Dużo pracy mam.

- Ale... A co z nią? – wskazał na psa.

- Zajmij się nią. To tylko mały piesek – rzekła i nie czekając na odpowiedź wyszła.

Marek westchnął, pomógł wyjść psu, który zaklinował się wchodząc za szafę i usiadł przy biurku. W tym samym czasie Ula zjeżdżała windą w dół. Pod firmą czekała na nią Viola.

- No nareszcie! Masz? – zapytała.

- Mam.

- Super. To od czego zaczynamy?

- Od fryzjera! – zawołała uradowana Ula.

„Dobrze, że dałam się na to namówić” – pomyślała.

Tymczasem Viola gadała jak najęta:

- Trzeba coś z tobą zrobić. Kobieta musi zmieniać swój wizerunek jak jaszczurka...

- Kameleon – wtrąciła Ula.

- To też. Pamiętaj, jak cię widzą, tak cię słyszą, w sensie, że zdjęcia robią. Dasz wiarę? Wchodzimy tutaj – wskazała na duży butik.

- Miał być najpierw fryzjer.

- Ale przechodzimy koło butiku, nie? – Viola nie mogła się oprzeć.

- Dobrze, niech będzie.

Weszły do sklepu. Nagle Ula stanęła jak wryta.

- Coś się stało? – zapytała Viola, próbując wyciągnąć korek, który utknął jej w wycieraczce.

Ula miała coś powiedzieć, ale przerwał jej krzyk Michała:

- Anita, weź wybierz w końcu jakąś normalną, dziewczyńską, różową bluzkę, a nie tylko te czarne t-shirty, glany, szerokie spodnie! Matka się na mnie drze, że to przeze mnie! Masz 15 lat i jak ty wyglądasz?! Jakiej ty muzyki słuchasz?! Rodzice kazali mi cię normalnie ubrać, skoro masz jechać nad to morze, a tu już dziesiąty butik i ty ciągle tylko „To nie! To nie! To nieładne!”... Zdecyduj się!

Ula się uśmiechnęła.

- Jak „Jak wyglądam?”? Normalnie! Sam mi mówiłeś: „Słuchaj Paktofoniki, a nie jakiejś Mandaryny!”, więc słuchałam, a wiesz, jak Paktofonika to i Kaliber 44, jak Kaliber 44 to Hemp Gru, później Peja i jak wróciłeś z wojska to jeszcze Kazika mi pokazałeś... O co ci chodzi?! Przecież ty też tego słuchasz?

- Ale ile ty masz lat, a ile ja mam lat?

Ula niepewnym krokiem podeszła do Michała.

- Cześć, Michał – powiedziała niepewnie.

- O, Ula, kiedy ja cię ostatnio widziałem?

- Wczoraj – wtrąciła.

- No fakt. Ula, poznaj, to moja siostra Anita, a to jest Ula, Marka...

Tym razem wtrąciła się młoda blondynka:

- Następna laska?

- Mówiłem ci, że on już z tym skończył. Zresztą sam też to ci mówił! – wykrzyczał wkurzony Michał.

Zirytowana Viola krzyknęła:

- Nie zapomniałaś o kimś?!

- A, tak! Michał, pozwolisz, to moja... moja... hm. Moja przyjaciółka Viola. A to Michał, mój kolega i jego siostra Anita.

Viola nadal siłowała się z wycieraczką. W pewnej chwili Michał podszedł do niej i rzekł:

- Może pomóc?

Ukucnął. Viola także przykucnęła. Michał już po chwili uwolnił obcas Violi z wycieraczki, wstał, podał jej rękę i pomógł jej wstać. Stanęli blisko siebie. Michał patrząc jej prosto w oczy rzekł:

- Michał jestem.

- Violetta Kubasińska przez „v” i dwa „t”. Dasz wiarę?

Ula szturchnęła łokciem Anitę i rzekła cicho:

- Patrz na nich.

Stali i uśmiechali się do siebie. Zapomnieli o otaczającym ich świecie.