Rozdział 89

Ciszę przerwała Ula.

- To my pójdziemy się przejść po butiku.

Michał i Viola tylko pokiwali głowami. Dziewczyny ruszyły „w półki”.

- Anita, czego szukasz dla siebie? – zapytała Ulka.

- Ogólnie czegoś, bo rodzice mi srają, że jak ja wyglądam, a wiesz, jak już słyszałaś jedziemy nad morze i stwierdzili, że się mnie wstydzić nie będą. To szukam jakiejś bluzki czy sukienki – zrobiła kwaśną minę.

- Aha. Może ci pomóc?

- Raczej. Bo z nim to się nie da. Ja i różowa bluzka z obrazkiem „Hannah Montana”. Obciach na maksa, nie?

- Taaa... A może chcesz coś jednolitego? Nie wiem, jakąś sukienkę niekoniecznie w różowym kolorze?

- No, może być.

- A co sądzisz o tej białej?

W tym samym czasie.

- Pasujemy do siebie jak kula. Półkula i półkula. Dasz wiarę?!

- Co?

- Nieważne. To jak? Dzisiaj o ósmej? – Viola była bardzo bezpośrednia.

Michała zamurowało. Zdezorientowany pokiwał głową. Po chwili wybełkotał:

- O ósmej. W Książęcej?

- Masz to jak w piecu.

Michał wybuchnął śmiechem. Razem podeszli do dziewczyn. Anita właśnie przeglądała się w lustrze. Miała na sobie białą sukienkę na ramiączkach i bolerko.

- I jak? – pytała Ulę.

- Super! Leży idealnie. Jeszcze jakieś fajne buty i będzie genialnie.

- No to odjazd – powiedziała nastolatka, po czym zwróciła się do brata zszokowanego jej wyglądem. – Czego się tak gapisz? Nie podoba ci się czy jak?

- Yyy... Nie poznaję cię... No dobra, zdejmuj ją i idziemy do kasy. Ula, jak ty to zrobiłaś?

- Zwała, nie? – zapytała Ula używając młodzieżowego slangu.

- No jasne, Ulka, ale buty też mi pomożesz wybrać, nie?

- Spoko, bo jak Michał cię ubierze to będzie obciach na maksa.

Michał zrobił zrezygnowaną minę i powiedział cicho:

- Marek mnie zabije. Wystarczyło 10 minut, żeby wyłapała te jej zwałowe teksty – zamilkł na chwilę. – Co ja gadam?

- Mówiłeś coś? – zapytała Ula.

- Nie! Idziemy? Przebrałaś się już?

Anita wyszła z przymierzalni. Michał podszedł do niej, spojrzał na metkę doczepioną do sukienki, zrobił przerażoną minę widząc cenę i rzekł:

- Chodźcie już stąd, proszę.

Dziewczyny zabrały ciuchy, które wybrały i razem udali się do kasy. Po chwili stali już przed butikiem.

- To gdzie teraz? – zapytał Michał.

- Obuwniczy – powiedziały Ula i Anita równo.

Ula spojrzała na Violę, która od razu się rozpromieniła.

- Sześć w odległości dwóch przecznic. Ja proponuję... – ruszyła szybkim krokiem w prawo, a wszyscy za nią. Po chwili się zatrzymała. - ...ten – dokończyła wskazując ręką na piętrowy oszklony budynek.

- Więc wchodzimy! – powiedziała Ula.

Dziewczyny zniknęły między półkami. Zrezygnowany Michał usiadł przy wejściu. Widział, jak Ula kłóci się z Violą („Zabiję się w nich, wyższych nie znalazłaś?!”) i jak jego siostra przymierza małe (w porównaniu do glanów: BARDZO małe!) sandałki na malutkim koreczku. Uśmiechnął się pod nosem. „Ósma. Książęca. Hm... Ciekawe, co z tego wyjdzie.” – myślał zerkając na Violę, która próbowała wyszarpnąć Uli balerinki. Po półgodzinnej kłótni Ula wyszła z trzema parami wysokich, bardzo wysokich szpilek, w tym jednych na sobie.

- To my już pójdziemy. Do zobaczenia o ósmej – rzekł uśmiechnięty Michał.

- Do ósmej – powiedziała Viola.

Ula i Anita spojrzały na siebie, a później na nich.

- To pa.

- Pa.

- Następny punkt: fryzjer! O ten! – zawołała Violka.

Obie weszły do środka. Viola posadziła Ulę na krześle i zaczęła przeglądać jakiś katalog. W pewnym momencie pokazała coś fryzjerowi i rzekła:

- Tak ma wyglądać!

Po godzinie Ula miała skrócone włosy, pocieniowane i pofarbowane (tak jak nowa Ula w serialu). Skierowały się w kierunku firmy. Po drodze Ula odkupiła Markowi perfum, a także wstąpiła do optyka (kupiła sobie okulary przeciwsłoneczne). Nagle zadzwonił jej telefon.

- Marek?

- No hej, gdzie ty jesteś?

- Na mieście, a co? Przerwa na lunch jest.

- Poszłaś na lunch, a mnie zostawiłaś z tym krwiożerczym psem?

- Daj spokój, na pewno nie jest tak źle. O! Ta jest boska! – wskazała na następną sukienkę.

- Co jest boskie?

- Nieważne.

Nagle Ula usłyszała w słuchawce głos Seby:

- Stary, podwieziesz mnie gdzieś? Muszę coś załatwić, a Dorka wzięła samochód.

- Jasne. Tylko gdzie moje...

Ula szybko powiedziała:

- Marek, muszę kończyć. Pa!

- Pa.

Dziewczyna się rozłączyła.

- Uff... Mało brakowało – powiedziała sama do siebie jednocześnie zabierając kilka wieszaków z sukienkami do przymierzalni.

Po dwóch godzinach.

Uli telefon znowu zadzwonił.

- Tak?

- Ulka! Wspaniała nowina! Dorota została dyrektorem finansowym!

- To wspaniale!

- A właściwie kiedy będziesz w firmie?

- Niedługo.

Nagle Marek usłyszał w telefonie znany mu głos:

- Ulka, ta jest genialna!

- Nie, Ula, proszę, nie mów, że jesteś z Violą...

- Marek, muszę kończyć, słyszałeś, ta jest genialna!

- Ale...

Dziewczyna się rozłączyła i szybkim krokiem podeszła do Violi, aby zobaczyć jej zdobycz.

- Tak. Ta jest genialna.

- Ulka, nie gadaj tylko przymierzaj!

Ula udała się do przymierzalni i założyła na siebie sukienkę. Wyglądała w niej naprawdę bosko. Była to zwiewna sukienka na ramiączkach, przed kolana, z wycięciem. Była idealnie dopasowana, i świetnie podkreślała figurę dziewczyny. Ula założyła okulary (które wcześniej kupiła) i szpilki (które wybrała jej Viola) i dopiero w całej okazałości pokazała się Violi. Ta zaniemówiła z wrażenia. W sklepie znalazło się także kilku mężczyzny, którzy na jej widok zagwizdali.

- Czyli został tylko makijaż.

- Ale ja naprawdę muszę już iść do firmy.

- Nie możesz iść bez makijażu! – zaprotestowała Viola. – Miałaś oddać się w moje ręce.

- A nie oddałam? Patrz! – wskazała najpierw na siebie, a później na dość spory stos toreb z butików.

- Ulka...

- A ty nie możesz mi zrobić tak na szybko?

- W sumie racja. Chodź! – Viola wepchnęła Ulę z powrotem do przymierzalni i zaczęła wyciągać kosmetyki.

Po pół godzinie były już niedaleko siedziby F&D.

- Dzięki, Violka, że mnie na to namówiłaś.

- Nie ma sprawy. W końcu czego się nie robi dla narzeczonej szefa? A z resztą w sprawach zakupów jestem ekspertem i zawsze możesz na mnie liczyć.

- Yyy... dzięki.

Podeszły do czarnego Lexusa zaparkowanego przed firmą. Położyły torby na ziemi.

- No, Ulka, otwieraj – rzekła Viola.

- Czekaj... Gdzie one są? – zaczęła szukać czegoś w torebce. – Mam!

Ulka wyciągnęła kluczyki i otworzyła auto. Razem wpakowały jej zakupy i zamknęły samochód i udały się w kierunku wejścia do firmy.

Ula przywitała się z panem Władkiem (nie uwierzył, że to ona). Razem z Violą wsiadły do windy. Gdy wysiadły na piątym piętrze wpadły na Sebę z Dorotą.

- U...U...Ula? – zapytał Sebastian.

- Nie, Marek – zażartowała Ula.

- Haha.

- Moje dzieło! – zawołała Viola. – Ja ją namówiłam!

- Super wyglądasz! – powiedziała z uśmiechem Dorota.

- I o to chodziło – zaśmiała się Ula. – Dorka, gratuluję nowej posady! Chyba muszę się wynieść z twojego gabinetu, co?

- Przydałoby się, skoro już dzisiaj mam zacząć pracę.

- Marek u siebie? Muszę pójść do niego, żeby negocjować nową umowę.

- Uuu... To my się zmywamy – powiedział Seba, po czym zwrócił się do Doroty. – Chodź, pokażę ci pracownię.

Odeszli. Viola i Ula poszły do sekretariatu.

- No, Viola, jak dobrze pójdzie, to znowu będziemy współpracować – powiedziała Ula.

- Jak cię Marek zobaczy to i bez negocjacji będziesz miała umowę. Wchodzimy!

Otworzyła drzwi do gabinetu prezesa i weszła.

- Marek, mam... o... cześć, Aleks.

- VIOLA! Tu się puka! – krzyknął Marek, po czym zwrócił się do Aleksa. – Karma już jest. To jak się nazywał ten weterynarz?

- Andrzej Śnia...

- Marek! – krzyknęła Viola.

- Violetta, my tu ROZMAWIAMY – Marek przeliterował ostatnie słowo.

- Ale to...

- Tak, wiem, sprawa wagi kosmicznej.

- No właśnie! I lepiej słuchaj, bo to chodzi o twoją narzeczoną.

Marek spoważniał.

- Coś się jej stało? – zapytał z niepokojem.

- Można tak powiedzieć. Ulka, wchodź!